Evet, her şey geçip gider, her şey değişir, aynı katara iki kez binmek olanaksızdır.
Ok gibi dümdüz bir koridorda yürümek ne kadar garip, oysa yaşam, ne kadar dolaşık bir patikadır, vadiler, bataklıklar, dereler, bozkırın tozu, biçilmemiş ekin, yarıp geçersin, çevresinden dolaşırsın, oysa yazgı düz, dümdüz yürüyorsun, koridorlar, koridorlar, koridorlarda kapılar…
Oysa ben insan yaşamının ana ekseninin tam da buradan geçtiğinden eminim. Görüşlerimi değiştirmeyeceğim, geri adım atmayacağım. İnandığı şeyden dönen biri değilim.
Burada kendimi haklarından yoksun bir hayvan olarak değil, talihsiz bir insan olarak hissettim.
Gece havasını içine çekiyor, sessiz ara sokakta yürüyordu ve hiç kimse ona bakmıyordu. Sağdı, özgürdü. Daha başka ne gerekirdi, daha başka neyi hayal edecekti?