Bir Anekdot
Peşine yurt içinde ve yurt dışında hafiye (dedektif) takılan, 11 yıl kaldığı Mısır’dan 1936’da ülkesine, İstanbul’a dönen Mehmed Âkif’in bir süre sonra vefat etmesinden sonra dönemin hükümeti Âkif’in naaşıyla ilgilenmemiştir. Öldüğü gün tabutu bir süre sahipsiz kalmış, kim olduğu anlaşılamamıştır. Aynı gün, naaşın Âkif olduğunu teşhis eden üniversite öğrencileri naaşı sahiplenir ve defin için işe koyulur. Cenazesi bir hayli yoğun olan kalabalığın omuzlarında Edirnekapı’ya götürülür. Burada, daha sonra edebiyat doktoru olacak olan Abdülkadir Karahan öğrenciler adına coşkulu bir konuşma yapınca, törenden sonra arkadaşlarıyla birlikte polis tarafından tutuklanır, sorguda ona yöneltilen soruya verdiği cevap ise pek manidardır:
“Efendim, bize dediler ki, İstiklal Marşımızın şairi ölmüş. Cenaze namazına gidelim. İstiklal Marşı devletimizin resmî marşıdır. Siz onu kaldırın, biz de tören düzenlemeyelim.”
Çağın hastalığı; beğenilme arzusu
Tam da şair Nef'i'nin dediği zemindeyiz;Kafiye tutsun babamı bile hicvederim
Sonra, kötülüğü kötülükle karşılamak da insan hakkıdır. Herkesten Eyyub sabrı ve İbrahim hayırhanlığı istenemez.
Küşte-i Zülfikar-ı hicvimdir
Bir alay yâve-gûy-i herze-tıraz
Kadir olmasalar cevaba nola
<<Ben neyâyed zi küştegân âvâz>>
( Bir alay hezeyan ve saçma sapan söylenenleri, benim hicvim Zülfikar’ı öldürmüştür. Bunlar bana cevap vermeseler şaşmamalı. Zirâ “Ölülerden ses çıkmaz.”)
Bir dem muradım üzerine devreylemez felek
Âb istesem serab-î ademden nişan verir
Nef'i