“Yani, tek yaptığım ona kartopu atan birkaç çocuğu durdurmaya çalışmaktı. O kadar büyük bir olay değil"
Sissy kibarca gülümsedi. "Çaresiz bir insan için büyük bir olay."
“Çok özel bir insan o."
"Onu bu kadar özel yapan nedir?"
Sissy gülümsedi. "İnanılmaz yaşama sevinci, her ne kadar hayat ona her zaman iyi davranmamış olsa da."
Petey, çimlerin üstünde tek başına oturduğu bir gün, kendine bir söz verdi. Yine mutlu olacaktı ama o günden itibaren, ne kadar zor olursa olsun, kimseyi sevmeyecekti. Bu, son üzülüşü olacaktı!
Petey mutluluğunu yalnızca iyi şeyler düşünerek kontrol edebileceğini biliyordu ama neden ne zaman bir şeyi sevse ondan ayrılmak zorunda kalıyordu?
Varlığına işleyen tekdüze ritmin, onu sonsuzluğa taşıyacağından kuşkulanıyordu. Hayatı da sıkıntıyı da çarpık uzuvları gibi kabullenmişti. Bir ailesi olmadığı gerçeğini de kabul etmişti ve umudun ona bir daha asla boş vaatlerle işkence etmesine izin vermemesine karar verdi…
“Bir gün, bir yerde, daha iyi bir dünya olacak. Oraya vardığımız zaman, dostum, sen sıranın en önünde olacaksın. Sıranın en önünde…”