“Üzerimde insanlara ait ne kadar mayi varsa daha da onlara bulanarak. Yeşille beraber metropol, kırmızı görmüş vahşi boğalar misali, arabaları çocukların üzerine sürüyor. Bir kez daha hızla uzaklaşıyoruz derin siyahtan.”
“Birilerinde yok. Hayat başka nedir ki. Var-yok.”
“Kriz merkezinde hiç müşteri kalmadı. Artık ilaçların büyüsü bozuldu. Kimse inanmıyor reçetelere ve doktorlara. İşten çıkarılan gençlerin sivilceleri arttı, şirketlerine müşteri gelmeyen patronların tansiyonları yükseldi.”
“Bana kim akar. Bu dünyada yabancıyım, yalnızım, yer beni çekip üzerine yerleştirmiş değil henüz. Ayaklarımın ucuna basarak yaşıyorum.”
“Yalnızlık çok zor, dedi Osman Bey. Sonunda baba evini sattım, bir siteden daire aldım.”
“O Orhan Veli, Ece Ayhan dedikçe yaşlı adam Tevfik Fikret, Yahya Kemal diyordu; güçlükle Ahmet Haşim ve Cahit Sıtkı da buluşuyorlardı. Biri Abdülhak Hamit, diğeri Nazım dediğinde ise uçurumlar oluşurdu arada.”