Toprak bir testi gibi
yavas yavas toz olup gidiyor bu ülke.
Kim duydu öğle üzeri
hançerin biley taşında bilendiğini?
Hangi atlıydı gelen
elinde kavı ve meşalesi?
Herkes yıkanıp
serinletiyor ellerini
Kimdi karnını deşen
bu kadının, bu çocuğun, bu evin?
Suçlu yok, yalnız duman.
Kim kaçtı
çarparak nallarını kaldırım taşlarına?
Bunlar kendi kendilerinin gözlerini oymuş körler
Hiçbir şeyin hiçbir tanığı kalmamış artık
Sen ey duygudan yoksun kadın
Kulak ver ağıtına rüzgârın.
Bu göğün altında balık olan biziz
Ağaçlar denizlerin yosunu
Bize, yeneceksiniz, dediler, boyun eğdiğinizde.
Sevdik ve küllerle karşılaştık.
Boyun eğdik ve küllerle karşılaştık.
Bize, yeneceksiniz, dediler, sevdiğinizde.
Bize, yeneceksiniz, dediler hayatınızdan
vazgeçtiğimizde..
Vazgeçtik hayatımızdan ve küllerle karşılaştık
Bakan, ne kadar istesen seçemeyeceğin bir noktaya
durmadan bakan gözler:
Senin ruhun olmaya savaşan
O ruh.
Artk sessizlik bile senin değil
değirmen taşlarının dönmez olduğu bu yerde