Ama insan, doğası gereği, ne büyük felaketiere ne de büyük sevinçlere birdenbire inanamaz.
Çünkü insanın bir derdi olduğunda sanki dermanını, çaresini bulacakmış gibi kime rastlarsa anlatmak ister. Anlatacak insan bulamadığı takdirde de kendi kendine yahut taşlara, duvarlara anlatmaya mecbur olur.
Biçare ihtiyarlar!… Geçmiş şeyleri hatırlarına getirdikçe hüzünlenirler. Çünkü ömürlerinde geçirdikleri sevinçli günleri andıklarında o günleri andıklarında o günlerin bir daha geri gelmeyeceğine üzülürler.
Söylüyorum işte,seviyorum. Birini sevmek ayıp mı? O da beni seviyor, çok iyi biliyorum ki seviyor.
Sayfa 14Kitabı okudu
Hem sevmek hem de sevdiğin kişi tarafından sevilmek! Dünyada bundan iyi şey yoktur.
O hayallerle geçirdiğim dakikalar, ömrümün en tatlı anlarıydı. Yazık! Yazık ki o hayallerin de kapısı kapandı.
