İçimde dünyadan başka bir gezegene yuvarlanmışım gibi bir duygu var.
Yeni bir hayata başlamak... Söyle bana, nasıl başlamalı... Ne ile...
Bizden yüz yıl,iki yüz yıl sonra yaşayıp da hayatımızı böyle aptalca,böyle tatsız yaşadığımız için bizi hor görecek olanlar,belki de mutlu olmanın yolunu bulacaklardır...Bize gelince...Seninle benim içinse tek bir umut kaldı:Mezarlarımızda yatarken hayaller,bir ihtimal hoş hayaller görmek...
Gerçek,niteliği ne olursa olsun,belirsizlik kadar korkunç değildir.
Göz görmeyince gönül katlanır derler.
Can sıkıntısıyla tembellik bulaşıcıdır.
Parlak bir kişiliktim,hiç kimseyi aydınlatmayan...
Bizden yüz,iki yüz yıl sonra yaşayacak olanlar,kendileri için yollar açtıklarımız bizi hayırla anacaklar mı acaba?
Zaten yaşam dediğimiz şeyin kendisi de öylesine sıkıcı,aptalca ve kirli ki...Yutuyor insanı.Çevren tuhaf kişilerle dolu,baştan aşağı tuhaf kişilerle.Onlarla birkaç yıl birlikte yaşayınca da farkına varmadan tuhaflaşıyorsun sen de.