Devrim emekçinin yoksulluğunu arttırmaktan başka bir işe yaramamıştı, 1789’dan sonra, bugüne dek parsayı toplayan hep kentsoylu sınıf olmuştu, hem de öyle bir açgözlülükle ki, zavallı işçiye sıyırmak üzere tabağın dibi bile kalmıyordu. Gören Tanrı aşkına söylesindi! Emekçiler yüz yıldır hızla artan zenginlik ve rahatlıktan paylarını alabilmişler miydi? Hadi bakalım, özgürsünüz artık diyerek bir köşeye atmışlardı zavallıları: Evet, açlıktan ölme özgürlüğüne sahiptiler, onlar da bol bol kullanıyorlardı bu özgürlüğü. Seçildikten sonra gidip göbeğini şişiren, yoksulları eski pabucundan bile az düşünen ensesi kalınlara oy vermek kimsenin karnını doyurmuyordu.
Yoksullar bekler.
Beklemek umuttur.
O bekleyişin karşılığı üç-beş kuruş, hani ne olacak demeyin; evde yol gözleyenler var. Tütmeyen baca, kaynamayan tencere var.
Özel hayatın çekirdeği aynı zamanda kalbin de beşiğidir. Duyarlılıkların inceligi Dışarıda kayıtsızlıkla karşılanan kimi durumlar, burada daha kişisel ve bağımlı biçimde, duyguyla, hatta tutkuyla yaşanır. Duyarlılıklar burada biçimlenir. Yazışmalarda sık sık ele alınan konulardan biri, sevilen kişilerin yokluğu ve bunun yaşattığı üzüntüdür. Daha
Şu an içinde bulunduğumuz
Toplum ile insan-insan ilişkileri pek de yolunda değil ,
Bir yerde bir problem var,
Herkes tek başına hareket ediyor,
Karşısındaki zalime, “ – zalim “ demiyor,
Paraya sahip olabilmek için
boynuna prangalar vurulmasına izin veriyor,
El-pençe divan duranlara ne demeli ?
Nasıl