Welby diyor ki; hayat birinin sizi sevmesidir, saçlarınız arasından esen rüzgar, yüzünüze vuran güneş, bir arkadaş ile çakır keyif olmaktır. Hayat aynı zamanda birinin sizi terk etmesi, yağmurlu bir gün ve bir arkadaşın ihanetidir de. Hayat ile kötünün yan yana oluşudur..
Mutlaka gidilmesi ve görülmesi gereken bir müze.
"Hazal ile ikinci durağımız Moda’da bulunan Barış Manço Evi.
Kadıköy Belediyesi, Manço ailesi ve Türkiye Halk Bankası
katkılarıyla Kadıköy’e kazandırılan Barış Manço Evi, hepimizin
ezbere bildiği “Barış Manço - Moda 81300” adresinde
bulunmaktadır.
9 Haziran 2010 tarihinde açılan müzede Barış Manço’nun çok
yönlü yaşamına, sanat hayatına ait tüm eşya, fotoğraf, bilgi ve
belgeler yer alıyor.
Kapıdan içeri girdiğinizde, “Arkadaşım Eşek”, “Oku Bakıyım
Ayı”, “Domates-Biber-Patlıcan”, “Süper Babaanne” gibi
hepimizin çok sevdiği Barış Manço şarkıları karşılıyor bizi.
Duvarlarda bulunan notalar da eşlik ediyor şarkılara. Piyano
tuşları şeklinde olan merdivenler oldukça eğlenceli.
Giriş katında bulunan Barış Manço’nun, elini size doğru uzattığı
balmumu heykeli ile göz göze gelince, aradaki cam bölmeye
rağmen siz de uzanıp elini tutmak istiyor, keşke dokunabilseydim
diye geçiriyorsunuz içinizden.
“Hazal ve benim en çok sevdiğimiz şeylerden biri müzenin
bahçesinde ve içinde huzurla dolaşan kediler oldu” diyor Vildan
Esin. Müze yönetiminin çocuklara barışı, doğa ve hayvan
sevgisini aşılamaya çalışan Barış Manço’nun hayat görüşüne
paralel bir duruş sergilemesi son derece sevindirici."
İNSAN YAŞADIĞI YERE AİTTİR
İnsan yaşadığı yere aittir. Geçtiği yollara, evinin kapısının kolu, sokakta ki arnavut kaldırımları, her gün gittiğin o sokak başında ki kafe, içtiğin çayın tadı bile buna dahil. Sabah ılık ılık esen rüzgar, akşam dostlarla buluştuğun park. Sahil yolu ya da parkın içinden evine giden yol.
En çokta insan kendi elleri emekleri ile hayatını büyük
öteki çocuk ..!
geçen günlerde üstü yırtık toplum içinde öteki dediğimiz bir çocuk önümü kesti ve bir anda bana sarıldı bense öylece kaldım ne itmek istedim ne de sımsıkı sarılabildim
içimize toplum tarafından oturtulmuş bir otokontrol var ve düşüncelerimize kendi tabularını bir şekilde yerleştirmeyi başarmış..o günden sonra bir kaç defa o küçük tatlı çocuk rüyama girdi ve rüyamda sımsıkı sarıldım ona üzerindeki kıyafetlere aldırış etmeden sadece tatlı masum bir çocuğa sarılır gibi ..
daha sonraysa Birgün otobüste giderken küçük bir çocuk inanılmaz bir şekilde ağlıyor annesi ne yapsa susmuyor herkes de tabi sitemli bir şekilde susturun şu çocuğu der gibi bakıyordu düşündüm ki o çocuk bir Suriyelinin çocuğu değil de üzerinde daha tatlı kuyatfetlerle ve tokalarla giydirilmiş olsaydı herkes ona daha tatlı bakardı neyi var çocuğunuzun diye sorardı
ama ne olurdu onun da diğerleri gibi sadece bir çocuk olduğunu düşünebilsek.
öteki çocuk diye düşünmeyi bırakıp her ağlayan çocukda işe yaradığı gibi telefondan Barış Manço nün arkadaşım eşek şarkısını açıp verdim eline ve sustu bu kadar basitti aslında..