"Bir deli asla delirmiş olabileceğini düşünmez.”
“Yani, ben... aslında çok sigara içen bir tiryakiyim” ...
“Bu çok aptalca bir alışkanlık.”
Hayatın tümü çeşitli olaylardan oluşuyordu. Her saniye milyarlarca ışın demeti halinde birbirlerine doğru hareket eden insanlardan, hayvanlardan ve eşyalardan. Her buluşma bir olaydı ve her biri üzerinde durmaya değerdi, çünkü tek bir unsur bile yolundan sapsa bu, dünyayı değiştirebilirdi.
'Hiç kimse', sesi çınladı içinde. Bütün özlemlerinin karşılığı, bütün umutsuzluklarının nedeni, işte bu kelimeydi. Bildik hayatından geriye kim kalmıştı? 'Hiç kimse'. Sığınabileceği, yardım isteyebileceği kim vardı? 'Hiç kimse'.
"Sen mi adaletten söz ediyorsun? Teşekkürler, bay polis memuru, bu adaletten almayayım ben!”
Ve yere düştüğün zaman, kalkacaksın ayağa, sonra yürüyüp gideceksin, öylesine...
Peter Maffay'ın şarkısından bir söz
Sanki onu sakinlerinin hiçbir insani özellik taşımadığı başka bir gezegene nakletmişlerdi. Nereye giderse gitsin, ki bunu fazlasıyla yapıyordu, şu koca dünyada içinde güvenlik ve huzur duygularını uyandıran en küçük bir yer bile yoktu.
O birlikte oturup “Toplantı” dedikleri şeyi yapmaktan hiç hoşlanmıyordu, hele de kendisine ne yapacağını söyleyebileceklerini sanan adamlarla, hiç.