O birlikte oturup “Toplantı” dedikleri şeyi yapmaktan hiç hoşlanmıyordu, hele de kendisine ne yapacağını söyleyebileceklerini sanan adamlarla, hiç.
“Bir düşte karşılaştık,
Dünyanın fırtınalarından uzakta.
Bakmak istiyorum gözlerine,
Sen kollarıma düşünceye kadar,
çünkü biliyorum, sen varsın.
Kavuşacağız er ya da geç,
geleceğim her gün biraz daha yakınına,
biliyorsun, bütün yollarım, sana çıkıyor."
Peter Maffay’ın “Früher, Spâter” (Er ya da geç) isimli şarkısının sözleri
“Bence bu hikâye o kadar inanılmaz ki gerçek olması lazım. Bütün bunları uydurmuş olacak kadar kaçık olamazsın.”
Sanki her şey kirli gri renklerden oluşan bir bulamacın içinde birbirine karışıyordu.
İnsan kendisini ne kadar emniyette hissederse hissetsin, bulunduğu yeri asla denetimsiz bırakmamalıydı.
İnsanlar esas olarak edindikleri tecrübeler doğrultusunda hareket ederler.
"İnsan önemli şeyleri genellikle birçok kez dinledikten sonra fark ediyor.”
"Herkesin bana canı o anda nasıl isterse o şekilde davranabileceğini sanmasından gerçekten bıktım!”
O anda yapabileceği hiçbir şey yoktu.
Umut edebileceği bir şey de.
Hiçbir şey yoktu işte.
O kadar yorgundu ki...
Bir insan konusunda bu denli yanılmak mümkün mü? Rosie’nin kendisine muhtemelen diğer hepsinden daha fazla yalan söylemiş olmasına rağmen, yine de onun için bir özür bulmaya çalıştığını fark etti.