“Bazen kaderimizi belirleyen tesadüfler, aslında bizim yaşamak istediğimiz olaylar dizimidir. İyi ki sana rastlamışımla hep seni arıyordum arasında geçen diyalogdur. Neyi kaybettiğini bulunca hatırlamak.”
“Baba tamamlanamayan cümlelerin arasında, özne ise o cümlenin yüklemi olmaz. Cümlesi tamamlanamayan hayat anlamı yitirilmiş bir tümcedir. Anne ise tüm kelimelerle kurulan cümlelerin hem öznesi hem yüklemiydi.”
fotoğrafların bir dili olduğunu düşünürüm. Hatta bu çözümleme mevsimlere göre bile değişiklik gösterir. Fotoğraflar bizimle konuşur. Fotoğraflar bizimle üzülür. Fotoğraflar bizimle sevinir. Bazen en yakın dost bazen ise canımız sağ mı diye kontrol ettirecek kadar acı verir. Kendilerini hatırlatma şekli kendilerine özgü üsluplarında gizlidir. Fotoğraflarda saklı kalan her ne ise biz oyuz. Onlara yüklediğimiz anlamlar kendimizi bulmamıza yardımcı olur. Anlam arayışımız da bir çerçeve görevi üstlenirler.
“Bazen kaderimizi belirleyen tesadüfler, aslında bizim yaşamak istediğimiz olaylar dizimidir. İyi ki sana rastlamışımla hep seni arıyordum arasında geçen diyalogdur. Neyi kaybettiğini bulunca hatırlamak.”