"Sana buraya bazı şeyler koyuyorum. Yol boyunca aklında olsun. lazım olursa açar okursun. Olmazsa da olsun, bir zararı yok, burada dursun."
Birhan Keskin, fakir kene
"Sabahları kitap mürekkebinin kokusunu içime çekmeyi severim."
Ben babamın,
Baş eğmez, kula minnet etmez Asi kızıyım.
Kaybedeceğimi bilsem de savaşmaktan kaçmam.
Geri adım atmam.
Yürek yemedim ama
Feleğin çemberinden geçtim.
Burda yazdığım kısa bir hikaye Naçizane... :)
Bir varmış bir yokmuş. Masallar diyarinda Fatma adinda bir hakim varmış. Hakperest, rotası adalet, davası hakkaniyetmiş. Yine gunlerden birgun gorulecek bir dava icin mahkemenin yolunu tutmuş. İçinde bir burukluk. Nedeni de mahkemeye geldiginde anlasilmis. Bir kebelek getirmisler minicik elleri zincirli, Fakat ruhu özgür. Tek sucu varmış. O da sevmek, cok sevmek. Senin sevmeye hakkın yok deyip getirmisler mahkemeye. Fatma hakim sormus; Hakkında söylenenleri duydun. Söyle bakalim Bu iddialara karşı ne diyorsun!
Kebelek başlamış anlatmaya
"Yürek vurgunuyum, katil değilim.
Gönül çalarım lakin hırsız değilim.
Dik başlıyım belki asi değilim.
Bırakın kebeleğimi bırakın.
Ruhuma can katan meleğimi bırakın."
Fatma hakim cok duygulanmış, Kebelekte gördüğü masumiyetin izi yüzünden okunuyormus ve sormuş; "Baska söyleyeceğin birsey var mı?" Evet demis Kebelek ve devam etmis; "1 günlük ömrümde sevginin kıymetini bilirmisiniz siz. Ben hakimim masum bey" Fatma hakim vermiş kararını; "Mahkemenin bana verdiği... Bırakın bu meleği, Sevgisinin peşinden gitsin. Yoksa 1 gunluk ömrü ziyandadir." Fatma hakim hayatinin kararini vermisti. İcindeki burukluk yerini huzura bırakmış, kendisini kebelek gibi hafif hissediyormuş artık. O da anlamış sevgiyle gecen 1 günün kıymetini. Darısı sevemeyenlerin başına...
(C_i)
ADAMIN ADI:ANADOLU
ANADOLU
çekmiş duruşunu bir kenara,
oturtmuş onuru bir taş üstüne
taş üstüne baş konmuş gibi
nasıl bir adam böyle ,mağrur mu mağrur
kibir mi? Kovmuş kalbinden bir sille ile
bir bakış atmakta ki
namerdin kılıcından keskin
iki omuz mesafesi, safa merve arası
bir yürek ki kafesine sığmaz
kahpeye kükremekte, mert için atmakta
adam ki, ne
"Sanırım bende büyümekle asla geçmeyecek bazı şeyler var." Gülümseyişi yumuşayıp ağzının bir köşesini yukarı çekti, gözleri pişmanlıkla sevgi karışımı bir şeyle doluydu. "Senin gibi. "Sesi artık neredeyse fısıltı gibi, buğulu ve kahkahasının kalıntılarıyla pürüzlüydü.
"Sanırım sen asla geçmeyeceksin Kate."
"Hapsedilmiş hissediyorum. Kafese kapatılmış bir kuş gibi kaçmanın yolunu arayıp duruyorum. Ama her defasında önümü parmaklıklar kesiyor."
"... İnsanın kaçınılmaz son olarak düşündüğü durumlarda bile aslında birden fazla seçenek olabilir. Ve belki kuşu öldüren şey huzursuzluğu değil, kafesin kendisidir.”
Sanki beni tarif ediyor :)
“Birazdan”ın yıllar önce yaşlanmış olduğunu, “uzun süre sonra”nın hasta ve zayıf olduğunu, “nihayet”in ölüm döşeği olduğunu bilemezdi. Sabır benim sahip olduğum erdemlerden biri değildi. Tahammül de öyle.
Bir kuşu özgür bırakmak kolaydı. Peki ama kendimi nasıl özgür bırakacaktım?