Yeni şahânelerim… 
Hadislerle Tasavvuf, özellikle görür görmez âşık olduğum bir eserdi. Arka kısmında şöyle yazıyor:
“Hz. Peygamber’in hayatında tasavvufi ilkeler olabilir mi?” diye sormak bile abestir. Çünkü bizzat peygamberlik müessesesi, tasavvufi hayatın en mükemmel şekilde yaşanmış hâli ve tasavvuf yoluna tâbî olanların takip ettiği nümûne-i imtisâldir. Tasavvuf erbabı, her işinde nebevî sünnetin ayak izlerini takip etmeyi şiar edinmiştir.”
Karanlık işlerde zıplama ister.
Evine granit kaplama ister.
Dünya mektebinde diploma ister.
İnsanlık dersinden kaçar pezevenk.
Aşık Erbabi
Türkiye'de neden "stratej" yetişmiyor? Yetişmez mi?
Yetişebilir, yetişmek zorundadır ancak bu gidişatla çok güç. Birinci neden: Bizlere düş kurduracak üç önemli meslek alanı ve erbabı var. Bunlar, mimarlar, sinemacılar ve moda yaratıcıları. İşte bizim düş dünyamızı tetikleyecek, bizi uçuracak, başka evrenlere sürükleyecek bu üç alanda sanatkar ve zanaatkar yetişmiyor da ondan.
Gelelim ikincisine; çocukluk çağlarımızda oynadığımız oyuncakları anımsıyor musunuz! 68 kuşağının, 78 kuşağının oyuncakları nelerdi? Kent çocukları bir dereceye kadar ithal oyuncaklarla oynadı ama kırsal kesimde büyüyen çocuklar hangi tür oyuncakları tanımıştır. Metal çember, çelik çomak, aşık, bilye, bez bebekler, tahta araba, tahta tabanca ve metal bıçaklar. Bunların üzerine üzerine eklenecek bir şey olduğunu sanmıyorum. Süleyman Demirel, Kenan Evren, Bülent Ecevit, Nihat Erim, Tansu Çiller, Turgut Özal, İhsan Doğramacı, Recep Tayyip Erdoğan, Abdullah Gül... Bu adlarını saydıklarım hangi tür oyuncaklarla oynayarak büyüdüler? Bu sorunun yanıt çok önemlidir. İstanbul Sunay Akın "Oyuncak Müzesine" yolun uz düşerse, bu soruyu sormamın nedeni ve yanıt arayışının ısrarcılığı çok net anlaşılacaktır. Bu müzede dünyanın her yerinde üretilen oyuncakları görüyorsunuz. Ve kafanızdaki, bizde neden stratej yetişmemiş sorusunun yanıtını vermeniz kolaylaşıyor.
Sayfa 47 - Alfa Yayınları, Dördüncü Baskı — · PDF.Kitabı okudu
Ervah-ı ezelde levh-i kalemde,
Bu benim bahtımı kara yazdılar,
Gönül perişandır devri alemde,
Bir günümü yüz bin zara yazdılar
Bulmadım şadlığın iradesini,
Çekerim bu gamın ziyadesini,
Herkes dosta verdi ifadesini,
Ibrahim Hakkı Erzurumi Hazretlerinin bir dörtlügünde şöyle buyurulur:
Hakkı gel sırrımı eyleme zahir
Olayım dersen bu yolda mahir
Harabat ehline hor bakma şakir
Defineye malik viraneler var
Biz insanoğlu olarak zahire göre hükmederiz. Hakikatini Allah bilir. Sarhoş, ayyas, su, bu... Bunlar bizim değerlendirmelerimiz. Allah indinde hangisi makbul bilmeyiz. Demin onu söylemeye çalıştım. Rabbu'l-Alemin değil Rabbu'l
Müslimin olarak görmek bu demektir. Allah sarhoşların da
Allah'ıdır.
Bir de ibadetine magrur olan insanlar vardır ki bunlar Allah indinde hiç makbul değillerdir. "Ben namazımı kılıyorum, oru cumu tutuyorum, haccima gittim" derler. Zaten vazifen bunları yapmak! Niye magrur oluyorsun? Bir kere, "Ben yaptım" diyorsun, günaha girdin. "Rabbim bana, Kendine ibadet etme lütfunu ihsan etti" dersen ibâdet bir işe yarar. "Ben yapum" dedin mi bitti. Zaten tasavvuf, "ben'i kurmak mesleğidir. Ben yok. Ego yok. illa Ha! Ibadet ettim zannı ile mükellefiyetlerini yerine getirip burnunu büyütenlerin burnunu kırmak için bütün tasavvuf erbabı, bunları söyler.
Sayfa 117
Atışma
Aşık:
Bu cevrü cefadan da geçersin usanursun
İttiklerine nadim olursun utanursun
Sevgili:
Bu derdereden bürgün olur da usanursun
Maşukına itdiklerine çok utanursun
Ervah-ı ezelde levh-i kalemde,
Bu benim bahtımı kara yazdılar,
Gönül perişandır devri alemde,
Bir günümü yüz bin zara yazdılar
Bulmadım şadlığın iradesini,
Çekerim bu gamın ziyadesini,
Herkes dosta verdi ifadesini,
İlim ve edebiyat meclislerinde söz söylemek hakkı, hiç şüphesiz erbâb-ı kemâle aittir. Her devirde söz; âlim, vaiz, şair, âşık gibi hüner erbâbı tarafından irad edilmiştir. Kutadgu Bilig, Divân-ı Lügati't-Türk, Atabetü'l-Hakâyık, Divân-ı Hikmet gibi İslâmiyet sonrasından günümüze ulaşan ilk eserlerimizde de sözün nerede kimler tarafından söylenip söylenmeyeceği hususu üzerinde özellikle durulduğu görülür." Hatta nasihatnâme, siyasetnâme, seyahatnâme, tarih, şiir türündeki eserlerde bu bahse ayrı bir ehemmiyet verilerek kısımlar açılmış ve sözün tesiri, işlevi hakkında fikirler ifade edilmiştir. Söz, ehline intikal edince dinleyenlere düşen süküttur. Yani “Bişnev”, yani sus, yani dinle. Süleyman Nahifi de Mesnevi'nin üçüncü beytini lisanımıza aktarırken “İhtisâr üzre gerek söz vesselâm” buyurur. Bu tercih, aslında bütün bir söz ve meclis adabını içinde barındırdığı gibi cüz'ü olduğu medeniyetin hayat tarzını da verir. On dokuzuncu asra kadar bu kaideye riayet edilmiş, fakat matbuatın yaygınlaşmasıyla birlikte bir yerde söz gazeteye, mecmuaya, en nihâye de sokağa düşmüştür.
Mustalem
Aktı kan, kan aktı meşhur meydana,
Bir sır damla damla döküldü elhak.
Kol düştü, baş uçtu, gövde bir yana,
Bir nida hatiften: Sana müstahak.
Bir kadeh sunarız, ezeli serin,
Pezevenk
Dünya ahvâlinden haberi yoktur
Sohbeti din ile açar pezevenk
Komşusu aç iken kendisi toktur
Sanki melek olmuş uçar pezevenk
Karanlık işlerde zıplama ister
Evine granit kaplama ister
Dünya mektebinden diploma ister
İnsanlık dersinden kaçar pezevenk
Herkesin kabına çeşmesi akmaz
Erkek sinekleri hareme sokmaz
Fakir komşusunun yüzüne bakmaz
Selâmsız sabahsız geçer pezevenk
Sanırsın Allah'la akde oturmuş
Cennete giderken macun götürmüş
Hûriler'i dizip işi bitirmiş
Şimdi gılmanları seçer pezevenk
Aydınlığa düşman yobazın dölü
Hû çekerken şişmiş ağzında dili
Erbâbi, ülkede bunlardan dolu
Durmadan zehrini saçar pezevenk
Aydınlı Aşık Erbabi
Tedbîrini terk eyle takdîr Hudâ’nındır
Sen yoksun o benlikler hep vehm ü gümânındır
Birden bire bul aşkı bu tuhfe bulanındır
Devrân olalı devrân erbâb‐ı safânındır
Âşıkda keder neyler gam halk‐ı cihânındır
Koyma kadehi elden söz pîr‐i mugânındır
Meyhâneyi seyretdim uşşâka metâf olmuş
Teklîf ü tekellüfden sükkânı muâf olmuş
Bir neş’e gelip meclis