Tatlı bir kitaptı. Başlarda yazarın yazım diline alışmam biraz uzun sürdü farklı geldiği için. Diyaloglar çok güzeldi, çoğu kısımda güldürdü.
Sadece Tiffy ve Leon birbirlerine çok hızlı aşık oldu gibi hissettim, keşke bu daha yavaş ve hissettirilerek olsaydı. Bir bölüm önce arkadaşken bir bölüm sonra aşık oldular bir anda (ki ben bunun aşktan ziyade şehvet olduğunu hissettim.) Takıntılı bir erkek arkadaş vardı, nefret ettirdi kendinden. Aklıma geldikçe sinirlerimi bozan karakterler listesine adını altın harflerle yazdırdı. Ayrıca Leon ve Kay ayrılsın diye yazar özellikle çabalamış gibi hissettim, biraz tuhaf kaçtı onların ayrılık sebepleri.
Kısaca yazın okunabilecek çerezlik bir kitaptı. Önerir miyim? Aman araya kaynatayım bir şeyler derseniz, evet.
Dün ile birlikte yazarın tüm kitaplarını okumuş oldum. Bu yolculuğun sonuna geldiğim için sevinmeli miyim üzülmeli miyim bilmiyorum. Çünkü hem bir yük Kristof’un yazdıkları, hem de bir hafiflik.
