Bir elmanın değil bir günahın yarısıydık biz, gün’ü sendin,ah’ı ben, birleşemedik.
Ne bir günah olabildik ne bir gün ah diyebildik.
Uzaklardan bakıp birbirimize iç çektik, olmayanla yetindik.
Şimdi sen hiç gelmeyecek güzel günleri olan inancım, doğmayacak çocuklarımın annesi, yazılmamış bir romanın hiç görünmeyen karakterisin.
Sen, olmayacak dualarımın en derinden gelen âmin’isin.
Yazarak silecegim seni, yaşayarak öldüreceğim.
Biteceksin…