Dün bitti, hikâyen devam ediyor. Yolu sana çıkmayanların yolundan ayrıldığında iyileşmeye başlayacaksın. İnsanın acılı yaraları vardır ve yaralarını yine insan sarar. Asıl olan, doğru tercihleri yapabilmek ve zor kararları gözetebilmektir. Olmayana değil, olana sahip olmak; gidene değil, kalana sarılmak ve yüreksizlere değil, her koşulda senin için yüreğini ortaya koyanlara tutunmak iyileştirecek seni. Gidenlerden kopamadıkça verilen ruh, şifasını yanında duran ve asla gitmemiş olanları farkettiğinde bulur.
Buzdolabı, televizyon ve çamaşır makinesi aynı anda çalışırken bir de elektrik sobasının düğmesini çevirirsek evimizin elektrik sistemi aşırı yüklenir ve sigorta atar, hatta elektrikler tümden kesilebilir. Bu duruma "aşırı yükleme" denir. İnsan beyni de karmaşık bir elektrik şebekesidir, aşırı bilgi ve uyarımla yüklendiğinde kısa devre yapar. Böyle durumlarda genellikle bağlantılar yeniden kurulur ve beyin işlevlerini sürdürebilir. Ama bazı durumlarda ağır ve kalıcı bir hasar da söz konusu olabilir.
Günlük yaşamımızdaki aşırı yüklemelerin bazılarını hepimiz biliyoruz. Radyo, televizyon ve gazeteler her gün istesek de istemesek de bize bunları iletiyor. Ancak bizi asıl yoran, günlük yaşamımızda farkına varmadan maruz kaldığımız bilgi ve uyarım bombardımanları. Yasaların ve vergilerin içinde bulunulan dönemin koşullarına göre sık sık yeniden düzenlenmesi, oynak petrol fiyatlarının ve yüksek enflasyon düzeyinin sürekli bütçe ayarlamalarına neden olması ve bireyin sistemle olan ilişkisindeki bürokratik süreçlerin giderek karmaşıklaşması gibi değişikliklerin ilk şaşırtıcı etkisi geçtikten sonra yeni duruma uyum sağlayabilsek de kısa bir süre sonra yeniden uyum sağlamamız gereken bilgilerle karşılaşıyoruz. Trafiğe çıktığımızda yalnızca çok sayıdaki kural ve işarete dikkatimizi vermekle yetinmeyip her an ortaya çıkabilecek beklenmedik durumlara karşı tetikte olmamız da gerekiyor.
Aklımızla giremediğimiz içimizde, kilitli kapılarımızın önünde oturur, zamanın geçmesini beklerdik.
Eskiden içimizde rengârenk çiçeklerle dolu bahçelerimiz vardı. Yağmur önce içimize yağar, sonra da yemyeşil vadilere, ışıklı sokaklara…
Sokakların alacakaranlığını içimizdeki ışıklar aydınlatırdı…
İçimiz bayram yeri gibiydi. Konuklar önce içimize
Fiziksel zayıflığın tartışma götürür bir yanı yoktu. Yaban doğada hayatta kalabilen hayvanların fiziksel üstünlükleri yadsınamazdı. Ancak asıl şaşırtıcı olan, insan beyninin zayıflığıydı. Dünyanın tutsağı olmaktan asla vazgeçmeyen beynimizin nafile arzuların etkisi altında bir o yana bir bu yana savrulan biçimsiz bir et parçasına dönüşmesine engel olmak için bir şeyler yapılması gerekiyordu. Ona biçim vermeli, her türlü içgüdüsel yükten kurtararak hafifletici meselelere yönlendirmeliydik. Her insan bir zanaatkar olarak nitelendirilebilirdi. Görünmez yapılar inşa eden ruhsal inşaat işçileri. Ortaya koydukları yapı ise; kendileri.
Sayfa 15 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okuyor
1161. Sa'd İbni Ebû Vakkâs radıyallâhu anh şöyle dedi:
Bir gün Resûlullah sallallâhu aleyhi ve sellem ile beraber Medine’ye gitmek üzere Mekke’den yola çıkmıştık. Azverâ denen yere yaklaştığımızda Resûl-i Ekrem bineğinden indi. Sonra ellerini kaldırarak bir süre dua etti. Sonra secdeye kapandı, uzunca bir süre secdede kaldı. Tekrar ayağa
Sayfa 384Kitabı okuyor
Artık büyük adamı yalnızlığa ittikten sonra, ona ne yaptı- ğını unuttun. Hemen yeni bir saçmalık konuştun, yeni bir alçaklık yaptın, onu tekrar derinden yaraladın. Sen unutursun. Ama büyük insanın özelliğindendir unutmamak, kin gütme- mek, ama senin niçin böyle bayağı davrandığını anlamaya çalışmak. Bu da senin için yabancı, biliyorum. Ama inan
Sayfa 31Kitabı okudu
İnsana verilen en büyük ceza nedir sizce? Düşünmek, fazlaca düşünmek olabilir mi? Farkında olmak. Hayatın farkında olmak. Bu katlanılır şey değil sahi! Deli sıfatı konulan insanları daha iyi anlamaya başlıyorum sanırım. İnsanlar için yaşam bir ceza, bir sınav mahiyetinde hüküm sürdüğünde kimileri düşünür, kimileri delirir, kimileri ise yaşamazdı. Zamanın tik tak atışına karşı yaşamı ciddiye almayan bu insanlar yaşamın ne anlam ifade ettiğini dâhi düşünmezler. Ertelemenin kuyusuna düşerler. Bir gün ne yaptın bu dünyada denildiğinde yaşadım bile diyemezler. İşte farkında olmak ne demek, hayatı yaşamak ne demek, insan olmak ne demek anlamadan geçip gider. Deliren insanlar, neden delirirler? Onların delirmesine sebep olan asıl şey nedir? Bir kitapta okumuştum şöyle diyordu: " delirmenin insanı yaşattığı söylenir, en azından bilinç kaybolduğu için daha az acı çekilir ölü gibi uyunur. " Bilinç yok mu olur gerçekten? İnsanın kendi varlığını sıradanlaştırması, herkes gibi olmayanı dışlayışı... Ama herkes birbirine benzerse nerede kalırdı özelliğimiz, bizi biz yapan değerleri yitirdiğimiz de ürettiğimiz seri makinlerlerden robotlardan ne farkımız kalırdı? Kimse hiç yoktan delirmez, kimse delirmek için doğmaz. Belki de en büyük ceza hayatı aklı başında yaşamaktır. Delirmenin insanı yaşattığı söylenir sözü kanıtlanmış bir söz olsa gerek.
Nihilizm Felsefesi Üzerine
Dionsysos hazzı temsil eder. Ve Nietzsche kendisinin hazzın havarisi olduğunu söyler. O bütün hazlara kucak açarak aslında beraberinde gelecek olan bütün acılara da çağrıda bulunur. Hazza evet diyerek, gelecek olan acının da buna ortak olmasını ister. Bizi öldürmeyen her acı bizi güçlendirir ve Nietzsche'nin tek amacı her şeyin ötesine geçmektir. İyinin ve kötünün, hazzın ve acının, aşağının ve yukarının çok daha ötesine geçerek üstinsana ulaşmaktır onun niyeti. Yani insan-ı kâmil olmak için kendi de dahil ommak üzere her şeyden sıyrılıp hakikatin için kaybolmaktır amacı.
Çıkışı olmayan bir labirent inşa eder bize Nietzsche. Kaybolmak ve oraya hapsolmak için değil, sahip olduğumuz her şeyi kaybetmek ve aslında hiçbir şeye sahip olmadığımızı anlamamız için. Ve bu koca labirentte kendimizi de kaybederek asıl olana ulaştırmak için vardır onun var ettiği hiçlik.
