Sabahattin Ali Rüzgar şiirinden
Benim kafam acayip bir dimağ taşıyor,
Her dakika insanlardan uzaklaşıyor.
Zaman zaman mağlûp olsam bile etime,
İnsan olmak dokunuyor haysiyetime.
Büyük, temiz bir arkadaş arıyor ruhum,
İşte rüzgâr, şimdi sana sığınıyorum!
Asaletin yeri yoktur gerçi hayatta,
En asîl şey seni buldum bu kâinatta,
Güneş gibi ne bin türlü ışığın vardır,
Ne süse, gösterişe bir baktığın vardır.
Deniz gibi muamma yok derinliğinde,
Bir ferahlık, bir saflık var serinliğinde.
Bir dev gibi küçük mızmız sesleri yersin,
Allah gibi görünmeden hüküm sürersin.
1931 (Atsız Mecmua, s. 2, 1931)
Bir Ötekileşme Hikayesi: Benim Sevgili Hastalığım.
Önce bir soru sorarak başlayalım: İnsan bir hastalık vesilesiyle kendini öteki gibi hisseder mi? Bir soru daha soralım: Çevrenizdeki 'hastalıklı ötekiler' kimlerdir hiç düşündünüz mü bunu? Cevap veriyorum: Ben düşündüm, ama öyle bile isteye değil, zoraki haller içinde düşündüm. Çevremizde her daim müthiş bir sağlıklı hayat propagandası yapılırken
Rüzgar - Sabahattin Ali
(...)
Bir dürbünün ters tarafı gibi bu dünya
En büyük şey, en asil şey küçülür burda.
Burda yalan para eden biricik iştir,
Burda her şey bir yapmacık, bir gösteriştir.
Kimi coşar din uğruna geberir, yalan!
Kimi gider vatan için can verir, yalan!
Bir filozof yetmiş eser yazar, yalandır;
Bir kahraman istibdadı ezer, yalandır.
Şairlerin
Günü geçmiş gazetelerden bi farkımız kalmamış,
okunacak ne varsa herkes okumuş bir parçasından..
Şimdi sadece bir vitrinin camında, içerdeki boşluğu saklıyor,
teselli olsun diye dışardan bakanlara eski manşetlerden resimler, yazılar gösteriyoruz...
Sayfalar sayfaları kapatmış,
seni sevdiğimi söylediğim bir yazının üstüne,
senin