Aşk acısı hep kızlara göreymiş gibi geliyor bana bu aralar.Oysa aşk en çok erkeklere yakışıyor
-Aşk acısı acıların içinde en fasulyeden olanı...
-Nasıl yani?
-Sen anneni kaybettin mi?
-Aman Allah korusun.
-Değil mi? Allah korusun. Peki sana şöyle sorsaydım: Irmak seni hiç terk etti mi? Aman Allah korusun demezdin.
-Hiç bir şey anlamıyorum. Fazla kaçırdın rakıyı...
-Rakıyla alakası yok insanların hayatındaki insanları hep yanlış
Eylülde çıkacak olan kitaptan alıntıdır.
" Asla aşk acısı çeken birine aşık olmayın. O kişi yaralıdır ve yara bandı olarak sizi kullanır."
Cümlelerden (sayfa 31- 33) :
—Hiç kimseyle kendimle bile yaşlanmak istemiyorum.
—Sağlıklı kalmak için koşamam. Soluk alayım yeter.
(...)
—Ben, belli bir ülkesi olmayan insanlardanım.
—Son bireye kadar savaşmak, kendini feda etmek, yanlış bir kahramanlıktır.
—Aşk acısı çekmedim hiç, çünkü dünyanın verdiği acı her zaman güçlüydü.
—Dünyanın acısı olmasaydı taze yeşil yapraklar üzerindeki güneş ışınlarının anlamı olmazdı.
—Uzandığımda her şey üzerime yığıldı. Tavana kadar uzanan çini soba, duvar kâğıtları, kentler. Yorgunum.
—Gece, gündüzün devamı değildir.
—Asalet ve rütbe ile ilgili kavramları hiçbir dilde öğrenmeyi başaramadım.
—Meyhanelerde umutsuz bir bekleyiş vardır –kendi kendini bekleyiş.
—İnsanın kendi dünyası dışında yaşayacağı bir dünya yoktur.
—Herhangi bir yerde, herhangi bir zamanda yaşamım bitti. Bilmiyorum, nerede, ne zaman. Ve işte o bittiği yerde başladı. Acının sonunda. Acı ile.
—Bittim, yaşamımı kapattım.