Güvenli ve istenen bir bağlanma kurma
stratejileri sıklıkla insanları kendinden uzaklaştırır.
Özellikle üzüntülü zamanlarda yalnız olmak kaygılı bağlanma durumunda olan kişiler için yıkıcıdır ve bağlanma figürü uzaktaysa bu durumla baş edemezler. Daha sonraki ilişkilerde sevgilileri-eşleri uzaklaştığında güvensizlik ve daha da çok kıskançlık hissederler. Bu bağlanma tipinde
olanlar her zaman aşk ararlar.
Farklı bir bakış açısı ortaya koyan evrimsel psikologlar, aşk hissini benzer şekilde insan türüne hizmet eden bir dış faktöre dayandırır. Dylan Evans1, evrimsel bir dil kullanarak aşk (veya suçluluk duygusu ya da kıskançlık) gibi duyguların "bağlanma sorununu" çözüme kavuşturmaya yardımcı olduğunu düşü nür. İnsanların birbiriyle işbirliği yapması gerektiği göz önüne alındığında, karşıdakine nasıl bağlanacaklardır ve/veya karşı- dakinin bağlılığından nasıl emin olacaklardır? Evrimsel psiko loglara göre bunun cevabı, duygular aracılığıyladır. Romantik aşkın özellikle üreme arzusu aşılama, erkeklerin ve kadınların birbirlerini geçici bir heves yüzünden terk etmeyeceğinden emin olma amacına hizmet ettiği söylenebilir. Burada yine evrimsel psikoloji tarafından kullanılan açıklamalar, aşkın tek olması görüşüne ve aşkın üstün yapısına zarar vermiş, aşkı sadece işbirliğini garantiye almak için işlevsel bir gereklilik hâline getirmeye neden olmuştur. Burada aşk, hikâyeler ve ki şiler aracılığıyla ifade edilen, mantıkla açıklamayan doğal ve toplumsal bir ihtiyaçtan başka bir şey değildir.
