Bir yaraya merhem olamamak ne büyük bir çaresizlik. .. Ve çaresizlik ne kadar korkunç bir duygu..
İnsan bir şeye karar verirken bir şeyden de vazgeçiyor. Bir şeyden vazgeçerken de aslında bir başka şeye karar vermiş oluyor. Hayat ne tuhaf..
Hangi korkularının, nasıl kılık değiştirip karşısına dikileceğini kestiremiyor insan..
Zamanla, herkesin yaraları kabuk bağlar mıydı? Benim sapasağlam ve yarasız görünen cildimin her gözeneğinden neden sürekli kan fışkırıyordu sanki? Derinlerde hiçbir şey uykuya çekilmiyordu..
Kimi sevsek ölüyordu. Sevmediklerimiz ölmüyormuş gibi, kurduğumuz bu cümleye bayılıyorduk..
Bizi inciten aşk değil, teslimiyet..
Neden yaşamak bu kadar ağır bir yüke dönüşüyordu bazılarının ellerinde? Kim cevap verebilir buna? Ben değil... Ben soru sormada azıcık becerikli olabilirim, ama kuşkusuz, cevaplarda acemi..
İnsanı en çok inciten şeydir aşk!.
Yaşadığın anın içinde kendini yetişkin sanıyorsun. Halbuki, üzerinden yıllar geçtikçe, hafızanın fotoğrafhanesindeki karelere baktıkça, insanın burnunun direği sızlıyor, hayata ve kendisine karşı içi merhametle doluyor. Meğer çocukmuşuz hep ...
Bu hayatlarımız olmadı! Hiç gün görmedik! Keşke yeniden başlayabilsek!" İşte, kitabı olmayan gerçek. Süssüz, pırıltısız, dümdüz, doğrudan, gündelik kelimelerle art arda dizilmiş durumumuz.
Nereden ve nasıl başlayacaksak!.
Doğru nedir? Yanlış olmayan mı? Yoksa hakiki olan mı?.
*Devrim*
*Zaten tanısalar, sevilecek bir yanım olmadığını anlayıp yine çekip giderlerdi. O gitmedi. Ve beni ısrarla sevdi. Niye sevdi? Neyimi sevdi?*
*Onunla ya bulutların üstünde uçtum ya da yerin dibinde, karanlık labirentlerde süründüm. Yeryüzünün bahçelerinde yürümedik hiç.*
*Yazmak, okumaya benzemiyordu.*
*Çocukluğumdan beri okuduğum, üst üste yığılsa ve sonra devrilse altından çıkamayacağım kitap dağları bana yardımcı olmuyordu.*
*Artık var olmayan bir geçmiş ile henüz var olmamış bir gelecek arasında, hatırlama ve beklemeden ibaret bir şeyse zaman, işte o bendim.*