Sevginin mânâsı, mizacın güzel şeylere meyletmesidir. Bu meyil kuvvetli olursa ona aşk denir. Buğzun mânâsı, mizacın çirkin şeylerden nefret etmesidir. O hâlde güzellik ve çirkinlik olmayan yerde sevgi ve buğz (düşmanlık) olmaz. Sonra güzellik nedir? Sevginin hakikatinin anlaşılması için önce bunu bilmek gerekir.
“Duygularınızın sizi ele geçirmesine izin vermediğiniz kadar insansınız! Öfke, nefret, kıskançlık, hayal kırklığı... Bu duyguların kontrolü ele geçirip hemen bir davranışa dönüşmesini engelleyebiliyorsanız gelişirsiniz. Peki ya aşk, sevgi, ümit... Bunların da davranışa dönüşmemesi mi gerekir. Evet, dönüşmemeli! Çünkü hissettiğimiz anda sevmek ya da kızmak, kafatasımızın içinde bulunan ve şu ana kadar bilinen en gelişmiş şeye, beynimize hakarettir. Duyguları hormonlarımız yaratır. Hormonlarımızı beynimizle filtrelemediğimiz sürece kafasının içinde değerli evrenler taşıyan zavallı hayvanlarız”
Bugün ellerde teraziler, adeta gramla tartılıyor aşk. 160 gr sevgiye karşılık 160 gr sevgi alınabilirmiş gibi, herkes verdiği kadarını istiyor. Seven erkek mutlak itaat, mutlak hâkimiyet bekliyor. Zihinlerde bir denklem var sanki. Denklem karşılanmadı mı tüm formül bozuluyor. Ve işte o zaman bir de bakmışsınız ki aşk bitmiş, nefret başlıyor. Ne çabuk geçiyoruz bir uçtan bir uca.
Sayfa 33Kitabı okudu
Ah kavgacı aşk! Ah sevgi dolu nefret!
Ah hiçlikten yaratılan şey!
Ah ağır hafiflik, ciddi aptallık,
Güzel biçimlerin doğurduğu ucube kaos,
Tüy gibi kurşun, parlak duman, soğuk ateş, hastalıklı sağlık,
Her zaman uyanık bir uyku; aşk ne değilse tam da o!
