Bence dünyanın en güzel romanı budur... Evet, kabul ediyorum, tamamen kişisel bir görüş bu ancak ben öyle olduğuna inanıyorum. Bu görüşe ilk sahip olduğumda henüz bir üniversite öğrencisiydim ve kitap okuma maceramın başlarında sayılırdım. Lakin aradan uzun yıllar geçti, aralarında hatırı sayılır miktarda roman da olan binden fazla kitap okumuş
Adalet 29 yaşında travmalar ile yaşayan ve bir gün “ öleceğimi öğrenince çok şaşırdım” diyor ve hikayesini bize anlatmaya başlıyor. Gerçek ve zihin oyunları birbirine bir dolanıyor sizde o şüpheyle hikayenin içimde ilerliyorsunuz.
Adalet hayat için elinden geleni yaptığını düşünüyor. Hayatta kalmanın ötesinde yaşamayı denedim diye
Yukarıdaki geçen ifadede ne demek istediğimi birazdan dile getireceğim. Fakat öncesinde kitabın kendisiyle ilgili iki üç kelam etmek isterim.
Kitap tamamen “Ahmet Ümit” üslubunda kitap olmuş. Diğer romanlarından farklı olarak şehir bu sefer İstanbul değil, Konya olarak seçilmiş. Yine her kitabında bildiğimiz Baş komiser Nevzat yok bu romanda.
Cengiz Aytmatov, kalemi bir annenin ağzından toprağa, insana, insanlığa ve varoluşa sesleniyor. Sahi neydi bizi ayakta tutan sebepler?
İnsanlığın ihtiyacı olan toprak gani gani verilmişken neyin telaşı? Kimin savaşı?
Toprak da başlayan güzel aşk ve bu aşka hatta bütün insanlığa zarar veren korkunç savaş. Yetmezmiş gibi her gün bir parça sönen umut… Beklemek, kocanı, çocuğunu, yakınını.. Bence bu bekleyişler boşuna değil. Giden geri dönecek diye bir parça hissiyat kalmış, O yüzden insanoğlu hep gözü arkada beklemeyi seçiyor. Haklı da siz olsanız beklemez miydiniz?
Satırlar Tolganay’ın Toprak Anaya dert yanması ve savaşı çaresizliğini anlatmasıyla, bizleri içerisine alıyor. En önemlisi de sıkı sıkı tutuyor, daha da bırakmıyor. Hapsolduğum satırlar, savaşın insanları nasıl yoğurup, mevcut düzeni bertaraf ettiğini adeta gözler önüne sürüyor. Paylaşmak ama neyi? Son kalan yiyeceğimi umudu mu? İsterseniz buna siz karar verin. Keyifli okumalar...
‘Bu dünyadan insanlar göçüp gider ama yaptıkları iyi şeyler kalır.’
Toprak AnaCengiz Aytmatov · Ötüken Neşriyat · 202262.1k okunma
“Beyaz Geceler” Dostoyevski’nin, 1948 yılında, henüz 27 yaşında iken, bir gazetede yayınlanmak üzere tasarlayarak kaleme aldığı, saf, sade, sıcacık ve fazlasıyla melodramatik bir uzun öyküsüdür.
Öykünün konusu, Dostoyevski’nin hayalperest diye tanımladığı ve kendisine bir isim vermeyi dahi fazla bulduğu 26 yaşındaki sefil bir adam ile 17
