Kalbi, kapkara duvarlarla çevrili, üzerine asla güneş doğmayan ve topraklarında tek bir çiçek dahi açmayan kasvetli Ortaçağ şatolarından farksızdı.
Herkes dört dörtlük olamaz. Herkesin sevapları olduğu kadar günahları da var.
Aslında insan önce kendi kendine söylediği yalanlara inanıyordu. Ya da inanmak daha kolay geliyordu.
Kendi kendini kandıran bir insanın gözünün önüne bütün doğrular dizilse de bunun pek faydası olmuyordu.
Bir insanın kendine yaptığı kötülüğü başkası bu kadar yapamazdı, ah geri zekâlı kafam…
İnsan öfkesi gibi, neşesini de kontrol edemez. Deniz ne kadar sakinse, fırtına o kadar yakındır!"
Hataya bedel, günaha kefaret biçmek senin neyine!
Sevene aşkı hor görmek senin ne haddine!