Üçüncü kitabı ile beraber Dazai’nin bana göre olmadığına karar verdim. Bu kadar bas bas bağıran bunalımları okumayı haz etmiyorum. Okumaktansa kendi iç dünyama yönelirim diyorum :D
İntiharın, aşkın peşinde koşmanın, mecburiyetin romanı.
Dazai, ruhsal bunalımının etrafında yazan; intihar fikrini hiç çekinmeden yazan bir yazar. Kitaplarda mutluluk, umut yalnızca doğa tasvirleri ile yer buluyor. Baharda açan çiçekleri sevenler baharda ölür diyerek, daha önce yazdığım gibi her güzel düşü bir çıkmaza uyarlıyor.
Batan Güneş, 
Soytarı Çiçekleri’den daha iyi bir tempoda. Yazar direkt müdahale etmeden, erkek kardeş formu ile bu kitapta bir nebze boy gösteriyor. Alkolik, madde kullanan bir genç tasvirini kendine uyarlamış diyebiliriz. İntahar etme isteği ile tutuşması da yazardan izler taşıdığını kanıtlar nitelikte.
Savaş dönemleri ve sosyalizm ruhu bu kitapta daha çok belirgin.
Beğendiğim bazı yerleri oldu. Dazai bana göre değil. Daha fazla zorlamaya gerek yok.
Bir nebze beğenmemin sebebi de bağdaştırmaları. Bu noktada hakkını yememek lazım.
