D'Artagran bütün arzularının tatmin olduğunu hissediyordu, artık sevilen kişi kendi benliğindeki bir rakip değildi, seviliyormuş gibi davranılan kendisiydi. Yüreğinin derinliklerinden gelen bir ses, ona bir intikam aracından başka bir şey olmadığını, kılıcını kullanması için pohpohlandığını söylüyor, ama gururu, kendine saygısı, aşkın ateşiyle kamaşan gözleri bu fısıltıyı susturuyordu.