¶¶
Hiçbir şeyi sevmemek, beğenmemek, bir mutsuzluk, bir çaresizlik hali...
¶¶
¶¶
Yani meşhur ve zengin olmak için edebiyatçı olunmaz.. Yazmadan edemeyeceği için edebiyatçı olur insan.
¶¶
İnsanın hayatında çok kötü olaylar da olabilir, ama bir çocuğun mutluluğunu sağlayan ona duyurulan sevgidir.
Sayfa 4 - Everest YayınlarıKitabı okudu
Herkesin gerçeği kendine aittir, bağımsız bir gerçek yoktur.
Sayfa 245Kitabı okudu
Birisi söylemişti, “Senin gözlerin her zaman ıslak,” demişti. O herhalde gerideki hüzündür…
Sayfa 282 - Can
Var olduğumu kendi kendine kanıtlamanın (ya da kabul ettirmenin) tek yolu yazmakmış.
Ben de bir şeyler karaladım.
Sayfa 408 - Can
Yazarın nihai amacı insanları mutlu kılmak değildir. Yazarlar iyi insanlar değillerdir, iyi olmak isteseler doktor, hemşire, yuva öğretmeni olur insanlara yararlı bir işler yaparlardı. Amaç okurun dünyasını sarsmak. Birisi, “Okudum kitabını, ağladım, perişan oldum,” derse ben memnun olurum. O akılda kalır. Mutluluğun romanını yazmış olan kim var? Sen yazdın mı?.. Çünkü hikâye yoktur mutlulukta. Zaten mutlu olduğun anda roman yazmak da, okumak da aklına gelmez. Herkesin çok mutlu olduğu bir romanı niye okuyasın ki? Sinirden ölürsün…
Romanın nihai amacı bence insanları mutlu etmek, onları rahatlatmak değil. Çünkü mutlu insan yazmaz. Bir itirazın olmalı hayatta.
Sayfa 242 - Can
Tak diye bir düğmeye basınca istediği her şeye ulaşabilen insan, sonra oturup da onlar üzerine derin düşünmüyor.
Sayfa 97Kitabı okudu
Aşkın ölümüne neden olan şey, esrarın yok olması. Karşındaki insanı tanımaya başlayınca esrar kayboluyor; o esrar gittikçe aşkın büyüsü de bozuluyor, bilinmezliğin verdiği heyecan kalmıyor.
Sayfa 353 - Can
Gençken derin sandığın duygular aslında epeyce yüzeysel... Olanakların sınırsız, vaktin sonsuz sanıyorsun... daha doğrusu pek düşünmüyorsun, hayatın bir sürü son içerdiğini aklına getirmiyorsun...
Sayfa 94 - Can YayınlarıKitabı okudu
İleriki yıllarda yaptığım analizler sonucu anladım ki, aşk benim için her zaman mutluluktan çok, mutsuzluğu içermiş. En mutlu olduğumu sandığım anlarda hep mutsuzluğu beklemişim. Son diye bir şeyi aklıma getirmediğim zaman bile bilinçaltımda bir yerde hazırlanıyormuşum sona.
Sayfa 94 - Can
"Ben 'ayna kuramı' diye bir kuram geliştirdim. İnsan kendisini görmek istediği gibi yansıtan birine âşık oluyor... Görmek istediğin imajı Mehmet'in elindeki ayna yansıtıyorsa o zaman Mehmet'e âşık oluyorsun; Ahmet'in elindeki ayna yansıtıyorsa Ahmet'e... Ama insanın kendine yakıştırdığı imge her zaman aynı olmuyor, ihtiyaçlarına göre değişiyor... Yavaş yavaş orada gördüğün imaj eskimeye başlıyor. Ve başka imajlar aramaya başlıyorsun... Yepyeni bir aynada yepyeni bir yüz gördüğünde, bu sefer ona yöneliyorsun."
Sayfa 279 - Everest Yayınları
"İnsanın mutluluğa güvenememesinin gerisinde bir ölüm bilinci yatıyor belki."
Sayfa 257 - Everest Yayınları