İkinci defa okuduğum nadir kitaplardan biri.
Werther’in Acıları başlığını kitaba başlarken şöyle bir okuyor insan, sonra kitabın içine girince, hele bir de Werther Lotte’ye aşık olup da kendini bile unutup acı çekmeye başlayınca şöyle bir okuyup geçtiğimiz ‘acı’ kelimesini her hücrenizde hissetmeye başlıyorsunuz.
Nasıl bir acı bu böyle? Tarifi yok desem, Werther’in yazdığı mektuplarda kaleminden öyle güzel okuyoruz ki acısını..
Hangi birine kızacağımı şaşırdım.. Werther’in kendini yiyip bitirmesine mi? Lotte’nin saçma davranışlarına mı?
Aşk bir insanı ne hâle getirir sorusunun açık örneği..
Okurken duygulanmamak elde değil, Werther’in yaşadıklarını sanki ben yaşıyormuş gibi hissettim. Öyle içten öyle naif anlatmış ki aşkını..
Werther hariç bütün karakterlerden nefret ettim.
Gel Werther, ben severim seni diye bağırasım geldi sürekli. Gel beni sev sen, ben seni severim..
Tabii ki tavsiye ediyorum dememe gerek yok sanırım..
Okuyun, okuyun.. ama gözlere dikkat.. dolu dolu olmasın..
