Bir sabah mutluluk yolunu şaşırıp bir buse koydurur mu yanağıma...
Peygamber çiçeği gibiydi çocukluğumuz . Çokca maviydik hepimiz . Gök kadar saf , yer kadar alçak gönüllü. Kin duvarları örülmemişti henüz. Yağmurumuza uzanmamıştı bir yetişkin eli , güneşten daha şen , gök kuşağından daha renkli. Kimse gülmüyordu bizim kadar . Belki çamurdu pastamız arabamız, sokakta yenilen kuru ekmekti tadımız, tuzumuz. Aynı ekmekten ısırıyor, bardağın aynı yerinden su içiyorduk. Bir bisiklete sıralıca biniyorduk ama ; kibir nedir bilmiyorduk. Renk bizdik , ses bizdik ; şöyle bana şimdi , en son oynadığımız saklambaçta mı kayboldu çocukluğumuz, vefamız, sevgimiz....
Sayfa 208
İnsanın durulduğu zamanlarda olur , yorulduğu zamanlarda
“Ama ömrü tüketen
Kırıldığı zamanlardır”
Öyle yalnız hisseder ki insan kendini bazen.
Sanki koskoca dünyada bir tek o vardır.
Konuşmak ister, dinleyen yoktur.
Susmak ister, konuşacak şeyler çoktur.
Ağlamak ister, gözünde yaş yoktur.
Öyle yalnız hisseder ki insan kendini bazen
Sanki hayatta hiç kimsesi yoktur...
Sayfa 71 - Akis KitapKitabı okudu
