BEN HAYATTA EN ÇOK BABAMI SEVDİM
Ben hayatta en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpı bacaklarıyla -ha düştü ha düşecek
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bilmezdi ki oturduğumuz semti
Geldi mi de gidici - hep , hep acele işi
Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi
Atlastan bakardım nereye gitti
Öyle öyle ezber ettim gurbeti
Sevinçten uçardım hasta oldum mu,
Kırkı geçerse ateş, çağırırlar İstanbul'a
Bi helallaşmak ister elbet , diğ'mi oğluyla!
Tifoyken başardım bu aşk oy'nunu,
Ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu,
En son teftişine çıkana değin
Koştururken ardından o uçmaktaki devin,
Daha başka tür aşklar, geniş sevdalar için
Açıldı nefesim, fikrim, canevim
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Aşklar mı diyordun; anladım senin incindiğin, benimse yollara düştüğümdür yeniden...
Yaşamımı düşünüyorum da, hızı korkutuyor beni... Yarım yarım her şey... Akrabalar, çocukluk, okul, aşk... Hep acelem var gibi, hep ayaküstü yemek yer gibi... Belki o yüzden hep açım hayata. Telaşım bu telaş yüzünden mi acaba? Bir türlü doyamayıp, hep atıştırır gibi yaşamaktan mı? Neyse... Kahve yapayım mı?
Sayfa 48
KOYNUNDA KUCAĞINDA
Derdest sevdanın koynunda,
Ala bulanmış avcının elindeki madalyon,
Sanki yaşam
Sıralanmış domino taşları...
Domino taşlarının en küçüğü umutlar,
" Bütün aşklar er ya da geç aynı sonla yüzleşmek zorunda kalmazlar mı?"
AŞKLAR MI?
Aşklar mı diyordun,
anladım
Senin incindiğin,
benimse
Yollara düştüğümdür yeniden.