Neden bekleriz? Nasıl unuturuz? Güzel sorular. Bana göre, tam bir tanımı yahut cevabı olmayan iki soru. İnsan sever, özler ya da ne bileyim bu tarz duygularla bekler. Ama şunu biliyorum ki, gerçekten kalpten sevdiğiniz, bedenini değil ruhunu sevdiğiniz birini asla unutamazsınız. Unuttum diyen de unutmaz. Hatırlamamak için kaçar ondan. Bu hep böyledir. Dileğim, hepinizin hayatına anlam katacak insanla beraber bir ömür geçirmesi. Sonuçta ne zaman ne olacağı bilinmiyor, insan çok pişman olmamalı.
Felsefik bir eser aslında çünkü düşündüren duyguları anlatıyor bizlere. Biliyorum ki her birimiz en az bir gece birini düşünmekten uyuyamadık. Hatta bazılarımız (tabii ki ben değilim bir arkadaşım, kuzenim kuzenim) öyledir ki hiç uyuyamaz. Uyansa düşünür, uyusa düşünür, rüyasında görür, rüyasında neler neler görür yaşar ki gerçek hayat bile daha az acı vermeye başlar artık. Sonra tedavi alır, düzelmeye çalışır. Ah, bu arada öğrenildi, yaşanıldı, test edildi. İnsanlar emin olun ki sizi üzdüğünde, o hissin aynını yaşamadan ölmüyor. Biliyorum görmek istiyorsunuz ama bir yerden sonra her şey farklı işliyor. Ama yaşanıyor. Kıymet bilinmeli. Zor ama yukarıda da söyledim. Tek temennim hepinizin kıymetini bilen insanlarla beraber olması. Mutluluğunuz.
Hepinize iyi okumalar dilerim. Kitaplar da olmasa..
