hani bir gülümsemen vardır sanki İstanbul
gözlerin gözlerimi bulur bulmaz
içimde bütün şehir atlıkarınca gibi
döner ha döner ışık renk ve pul
"Halbuki çocukluk dediğin uyuşuk bir şuursuzluk. Atlıkarınca da dört dönüp bunu heyecan dolu bir yolculuk sanma hali."
Sayfa 88Kitabı okudu
Kadının yürüme yolundan aceleyle büyük Victoria tarz eve doğru gidişini seyrederek orada durdum. Boşboğazlığım sağ olsun, büyük ihtimalle o evin içini hiç görmeyecektim. Öte yandan, Mike'ı Eğlence Parkı'na götürme fikri o kadar uygun geliyordu ki. Yazın, her türlü sorunu ve engeli olan çocuk gruplarını ağırlamıştık. Kötürüm çocuklar, kör çocuklar, kanser hastası çocuklar, (cahil 70'li yıllarda geri zekalı dediğimiz) zihinsel engelli çocuklar... Mike'ı Çılgın Sarkaç'ın en ön vagonuna oturup havalara fırlatmayı düşünmüyordum. Sarkaç kış için kapatılmış olmasaydı bile, o kadar da dangalak değildim.
Öte yandan atlıkarınca hâlâ çalışıyordu, Mike ona binebilirdi. Wiggle-Waggel Köyü' nü dolaşan trene de. Fred Dean'ın çocuğu Mysterio'nun Aynalar Malikanesi'nde dolaştırmama da ses çıkarmayacağına emindim. Ama yok. Olmazdı. Mike, Annie'nin narin çiçeğiydi ve kadın bu durumu korumaya kararlıydı. Uçurtma. normal gidişattan bir sapmaydı, benden dilediği özür de yutmak zorunda olduğu acı bir ilaç.
Sayfa 164
İzin verirlerse seni de beklerim,
hani bir gülümsemen vardır sanki İstanbul gözlerin gözlerimi bulur bulmaz
içimde bütün şehir atlıkarınca gibi
döner ha döner ışık renk renk ve pul.
En sarsıcı olanıysa kabulleniş anı:O insanları tanımıyorsun,o mekanlar sana yabancı,o yolda daha evvel hiç yürümemiştin,gölgen peşinden gelmiyor.Gözlerinde bir acı beliriyor.Sükûnetini yitirdin.Kayboldun.Güvenlik duvarların yıkıldı.Işıklar söndü,ortalık karardı,atlıkarınca durdu,müzik kesildi,rengarenk atların boyası döküldü,gürültülü makinalardan saçılan yağ,pas ve is kokusu arasında kalkaldın,nerede olduğunu bile bilmiyorsun.
Sayfa 10Kitabı okudu
