Kitabın içinde olan bazı şiirleri tekrar tekrar okurken buldum kendimi bazı cümleler ise altı çizilmeyecek gibi değildi. Tüm şiirleri bana hitap etmiyordu orası ayrı ama öneririm sonuç olarak 
Yağmur Kaçağı
Kimi sevsem sensin .. Kimi sevsem aslında seni arıyorum, hep bir sana benzeyen hikayesi benimkisi. Senin gibi kokan, senin gibi gülen, hani ki senin gibi seven.. Ustanın bir ömrün özeti diye nitelendirdiği 92 sayfa sayısı ile insanı duygudan duyguya götüren o kitap. Her satırda bir arayış, her satırda bir daha asla olmayacakmış ama o yolda kayboluş bitmeyecekmiş hissini okuyucuya derinlerde hissettiriyor 
Attila İlhan . Yalnızlığı, platonik duyguları, İstanbul’u, mevsimleri, hatta bazen de aileyi betimliyor. Gel gelelim işin gerçekliğine. Bizi büyüten, ehlileştiren, derinleştiren, ruhumuzu saran, çorak bahçemizi yeşerten ama gerçek olmayan o duyguya. Bir keresinde “Ne kadınlar sevdim, zaten yoktular” diyor İlhan. Sonra “ Kimi sevsem sensin/ Hayret.“
Aşk tam da böyle, var ama yok, değişen, dönüşen bir varlık olan insan için mümkünsüz. Peki neydi bu aşk şiirlerine şarkılarına sarılmamızın sebebi? İnsan olaylara ve nesnelere anlam yüklemeyi sever, yaşamanın ön koşullarından biri de ait ve sahip olmaktır. Aslında İnsan, sevmeyi sever. Keyifli olsun, verimli olsun..
Naçizane
Asılında bu çokta kitap amaçlı bir yorum değil, yani şöyle ki Attila İlhan'ı çok severim ama artık bu Attila İlhan'ın okuduğum kaçıncı kitabı bilmiyorum ve hep aynı şey var , çok fazla şiir ve hepsi güzel değil. Evet güzellik kavramı özneldir ama içindeki her şiiri okumak cidden insanı sıkıyor, sonuçta bir şiir kitabı bu kadar uzun olmamalı naçizane benim fikrim. Aynı şeyi "Ben Sana Mecburum" kitabında da var. Tek elle tutulur şiir bana göre sadece "Ben Sana Mecburum" şiiri ama kitap o kadar uzun ki yani ne bilim bir kitaptan iki tane şiir kitabı olur bence. Attila İlhan
