Bir trene binip rastgele defolup gitmek istiyorum.
'Attilla İlhan'
Aşık olup da bir Attilla İlhan dizesine teselli bulmayanımız çok azdır. Kitap okumayanımız bile hiç yoksa Ahmet Kaya’nın ‘’Sen Benim Hiçbir Şeyimsin’’i, Yaşar’ın ‘’Beni Koyup Gitme’’sini, Zuhal Olcay’ın ‘’Ayrılık Sevdaya Dahil’’ini dinleyip hüzünlenmiştir sanıyorum.
İmkansız aşklardan bitmeyen hasretlere, yoksulluktan Kurtuluş Savaşı’na kadar pek çok konuda şiirler yazan, toplumcu romanlarıyla sınıfsal-kültürel meselelere dikkat çeken, gazete yazıları ve eleştirileriyle yeni bir edebiyatın, sinemanın peşinde olan Attila İlhan 15 Şubat 1925’te Menemen‘de dünyaya geldi. Ailenin ilk çocuğuydu. Babası Muharrem Bedrettin Bey bir kadızade olmasına rağmen çağdaş ve laik bir insandı. Menemen’de uzun yıllar geçirdi. Hatta bir dönem savcılık bile yaptı. Eşi Emine Memnûne Hanım’la da bu süreçte tanıştı. Emine Hanım Menemen’in ileri gelen ailelerinden birine mensuptu. Üstelik eğitimli ve açık fikirli biriydi.
Çok geçmeden hep birlikte Menemen’den İzmir’e taşındılar. İşleri yolundaydı. Şehrin sayılı aileleri arasında gösteriliyorlardı. Karşıyaka’da Levantenlerin de bulunduğu nezih bir muhitte oturuyorlardı.
Sayfa 4Kitabı okudu
attillâ ilhan bir şiir yazacaktı
herifin yüreği delinmişti
Yokluğun cehennemin öbür adıdır.
#Attilla İlhan
Sayfa 175 - roman, la kitapKitabı okudu
Attilla İlhan'ın da dediği gibi: " Yeniden başlamaklarla geçiyor ömrümüz..."
Attila İlhan
Ben hiç böylesini görmemiştim
Vurdun kanıma girdin itirazım var
Attilla İlhan
Attilla Ilhan'ın Deniz Gezmiş ve arkadaşları için yazdığı şiir
Mahûr
Şenlik dağıldı bir acı yel kaldı bahçede yalnız
O mahûr beste çalar müjgân’la ben ağlaşırız
Gitti dostlar şölen bitti ne eski heyecan ne hız yalnız kederli yalnızlığımızda sıralı sırasız
O mahûr beste çalar müjgân’la ben ağlaşırız
bir yangın ormanından püskürmüş genç fidanlardı Güneşten ışık yontarlardı sert adamlardı
Hoyrattı gülüşleri aydınlığı çalkalardı
Gittiler akşam olmadan ortalık karardı
O mahûr beste çalar müjgân’la ben ağlaşırız
Bitmez sazların özlemi daha sonra daha sonra Sonranın bilinmezliği bir boyut katar ki onlara Simsiyah bir teselli olur belki kalanlara
Gün döndü geceler uzar hazırlık sonbahara
O mahûr beste çalar müjgân’la ben ağlaşırız...
Germinal
