alın şu tek mermiyi
vurun şakağımdan kaza kurşunuyla.
bir kuş olur, kanatlarımda boş bir kovanla
kalkarım avludan.
bir kız, eteklerinden güller düşürerek koşar cesedime.
Bana ne zaman güzel baksan, avludan çocukluğum gelir konar omzuma.
N’apcaz şimdi diyo bana
Diyorum ki bi bakalım
Bakalım da önümüz taş
Aç gözünü bakmak lazım
N’apıp yapıp dış avluya
Bir sofaya kapak atsak
Hazırlandım sıvışmaya
İmlayı azcık bozarak
Konuş konuş hiç faydasız
Özgür diyilim ki hâlâ
Koş duvara, aş duvarı
Bir duvar daha karşında
Dışarıda bi avlu var
Avludan sonra dört duvar
Duvara çarpar dalgalar
Dalgalar sözümü yutar
Artık n’olcaksa olmalı
Bu söz firar’dip kaçmalı
Ona bir yardakçı lazım
Suçortağı olsun şarkım!
İkisinin de bu avludan çıkıp gitmesine engel olan tek bir şey vardı: Esarete ve köleliğe olan alışkanlık...
Sayfa 113
Öyle duyumlar vardır ki aslında bir uykudurlar; bir sis tabakası gibi aklımızı tamamen işgal eder, düşünmemize de, hareket etmemize engel olur, varlığımızı açıkça sürdürmemize izin vermezler. Gece uyuyamamışız gibi, düşten kalma bir şeyler içimizde yaşamayı sürdürür ve gündüz güneşliğin verdiği bir uyuşukluk, duyguların durgun düzeyini ısıtır. Hiçbir şey olmamanın esrikliğidir bu; irademizin ise, avludan geçerken ayağımızla öylesine devirdiğimiz bir su kovasından farkı yoktur.
Kalduk bu sabah avludan ayvaylan nar toplayıp önümüze kodu. Vurduk yedik, kırdık yedik. Hep beraber yedik. Yahu dedim, dünya böyle olmaya mı?
Gününüz kutlu olsun hanımlar...
"Düşünce ve hayat iki zıt kutuptur. Bu nedenle -Orlando da şimdi bir koltukta oturup düşünüyor- o işini bitirene kadar takvimin aylarını ezbere sıralamaktan, tespih çekmekten, sümkürmekten, ateşi körüklemekten, pencereden dışarı bakmaktan başka yapılacak bir şey yok. Orlando öyle sessiz oturuyordu ki yere iğne düşse duyardınız. Keşke bir iğne
Annen sesleniyor avludan
"Sardunyalara su verin biraz
Renklerini boğmaya başlamış toprağı
Top kadifeler yaprak döküyor yalnızlıktan
Gülhatmiler serçeleri taşıyamıyor dallarında
Ne zaman öğreneceksiniz bilmiyorum ki
Evlerin yalnız eşyalardan yapılmadığını."
Sayfa 37
Üç karısı vardı Reşo Ağa'nın
Avludan geçip odaya varınca üç karısı diz çöküp çizmelerini çekmeye hazırlandılar. Ancak o, yeşil gözlü, kara saçlı, ince belli, geniş kalçalı olan Güllü'ye çizmelerini uzattı. Güllü sevinçle çizmelere asıldı. Kim çizmeyi çekerse, o yatardı Reşo Ağayla.
Reșo Ağa, o gece Güllü'yü koynuna aldı.
Sayfa 5Kitabı okudu
