AMENTU (İnanmak, iman etmek)
İnsan
eşref-i mahlûkattır derdi babam
bu sözün sözler içinde bir yeri vardı
ama bir eylül günü bilek damarlarımı kestiğim zaman
bu söz asıl anlamını kavradı
geçti çıvgınların, çıbanların, reklamların arasından
geçti tarih denilen tamahkâr tüccarı
kararmış rakamların yarıklarından sızarak
bu söz yüreğime kadar alçaldı
damar kesildi, kandır
Seninle öğrendim, zamanın
geçmeyen bir avuntu olduğunu.
Yol gitse de gidilmiyormuş uzaklara
Unutmak denilen çaresiz anahtarla
Kalakalmakmış bir başına!
-Samet Temiz/Her Şey Boş İse-
Çekememezlik, hepsi bu. Yeteneği olmayıp da hevesi olanların gerçek yeteneklere çamur atmaktan başka bir şey gelmez ellerinden. Ne denir, bu da bir çesit avuntu işte!
Hüzünlü yüzüm
yüreğini
balkon soğuklarında
kaç avuntu sonunda yaşama tutundurdun ?
kaç ayazı iliklerine işledin ?
kaç defa meydan okudun o ince bileklerinle
mağrur kılınmış yaşama ?
İki küçük çocuk neşelense etrafında
Bir çiçeği koparmanın büyüklüğünü bilmeseler
Hüznü senden görüp
Yeşerten ve olduğun yeri başkalaştıran yanını görseler
kahkahaları ile dünyana nefes olsalar
bunu istersin biliyorum
Ne zaman dönsem yüzüne
Hüznü büyütmeye yer arıyor gözlerin
Ey benim,
kedere annelik yapan yüzüm
Hüznü içinde büyütüyorsun
Seni senden sakınıyorum
görmüyor musun?
Ey benim
Kederi boğazında
güzelliği yarasında olan yüzüm
Abdusselam Gidici
Tanrı öldü. Rıfk sahibi ve Avuntu kaynağı Aşk'ın Tanrısı, İbrahim'in, İshak'ın ve Yakub'un Tanrısı, bu çocuğun bakışı altında, tüm putların en açgözlüsü olan Irk'ın buyurduğu insan kıyımı dumanı içinde sonsuza dek yok oldu. Ve bu yok oluş, inançlı kaç Yahudi'de gerçekleşmedi? O korkunç günlerin arasındaki, çocuğun, bize anlattığı gibi, mutsuz bir meleğin yüzüne sahip bir başka çocuğun asılışına (evet!) tanıklık ettiği o korkunç günde, arkasında birinin inlediğini duyar: ''Tanrı nerede? O nerede? Nerede bu Tanrı? Ve içimde bir ses ona cevap veriyordu: Nerede mi? İşte tam burada - burada, bu darağacında.''
Friedrich Nietzsche