Akış
Ara
Mesajlar
Bildirimler
Kaydedilenler
Ne Okusam?
Profil
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.17
Binbaşı atı sürdü. Bu kez dört nal, uçuyoruz. En rahatı dört nal. Çünkü dört nalda, benim gibi acemi binici çalkalanmıyor. İhtiyat bölüğünün önüne gelince, Binbaşı birden atını yine durdurdu. Ben yine uçtum ki, bu seferki uçuş, Hazret-i İsa uçuşu... Allah'ını seven beni tutmasın. Ben uça uça, doğruca... Nereye biliyor musunuz? Önümde, at üstünde duran Binbaşı'nın sırtına... Yeryüzünde bir insan için bundan büyük bir terslik olamaz. şimdi, Binbaşı'nın atı üstünde iki kişiydik: Binbaşı ve habercisi... Belalar içinde, yine de insanoğlu bir avuntu bulabilmeli. Binbaşı'nın arkasına düştüm, ya önüne düşseydim... Binbaşı başım çevirip:
- O ne? diye bağırdı.
Kendimi yere attım.
- Efendim... diye başlayıp bi şeyler kekeledim. İyi ki Binbaşı üstelemedi.
Kendi atıma sıçradım.
Nesin yayınlarıKitabı okuyor
Dışarıdan baktığımızda "düzlüğün ortasındaki ur" dediğimizin içeriden bakıldığı zaman aşılmazlık umudunu taşıması, umutların en ağırını taşıması, içeridekilerin gözünde koruyuculuğu, denetilir bir kapalılıkla bir arada götürmesi, bir avuntu mu gerçekte?
Bugünü Yaşama Arzusu
#Schopenhauer
*Yazar
#Aldığımız her nefes bizi sürekli etkisi altında olduğumuz ölüme doğru çeker... Nihal olarak zafer ölümün olacaktır, çünkü doğumla birlikte ölüm zaten bizim kaderimiz olmuştur ve avını yutmadan önce onunla yalnızca kısa bir süre için oynar. Bununla birlikte, hayatımıza olabildiğince uzun bir süre için büyük bir ilgi ve
Rainer Maria Rilke
Birinci Ağıt
Kim duyar, ses etsem, beni melekler katından? Onlardan biri beni ansızın bassa bile bağrına, yiterim onun daha güçlü varlığında ben. Güzellik güç dayandığımız Ürkü'nün başlangıcından özge nedir ki; ona bizim böylesine tapınmamız, sessizce hor görüp bizi yok etmediğinden. Her melek ürkünçtür. Kendimi tutar bu yüzden, yutkunurum.
“… onun acıları sana avuntu olsun.”
“… onun acıları sana avuntu olsun.”
Bu cümle dikkatimi çekti. Başkalarının acılarından avuntu duyuyoruz ama kendimize dahi bunu itiraf edemiyoruz. Bu bencilce duygudan kurtulmak yüksek ahlak gerektiriyor sanırım.
Yıllar önce Sabahattin Ali’nin bir kitabında (Kürk Mantolu Madonna olabilir) buna benzer bir cümle okumuştum. Başkasının başına bir musibet geldiğinde sanki bir o musibetten kurtulmuşuz, o çekti üstüne biz kurtulduk diye rahatlıyoruz diyordu.
Hâlbuki Tolstoy ne diyor? “Acı duyabiliyorsun canlısın. Başkalarının acılarını duyabiliyorsan insansın!”.
En önemlisi de peygamberimiz ﷺ demiyor mu “Müslümanların derdiyle dertlenmeden sabahlayan onlardan değildir” 
Genç Werther'in Acıları 
Johann Wolfgang Von Goethe
İnsana avuntu vermeyen bir şey düşünmek mümkün mü? Daha doğrusu, avuntudan nasibini almamış, avuntu içermeyen bir şey? Bilmenin bizzat kendisinin avuntu olması, bir çıkar yol olabilirdi.
Gene de, her şeye karşın, öyle bitkin, hasta, sıska bir kadın gördüm mü sanki böğrüme bir bıçak saplanıyor, yüreğim içimde eriyor.
Yaşam nasıl da acıklı.. Bununla birlikte, insan melankoliye kaptırmamalı kendini, başka yerlerde avuntu aramalı, en iyisi çalışmalı, çalışmalı... Kimi kez, bana azıcık huzur veren bir inanç var: “Felaketler benim başımdan da eksik olmayacak!”
Sayfa 121Kitabı okudu
Avuntu vermeyen bir şey düşünmek mümkün mü?
Altıkırkbeş yayınlarıKitabı okudu
Belalar içinde yine de insanoğlu bir avuntu bulabilmeli.
