Bir insanı değiştirebilirim diye girme o yola. ‘Ben bunun bu huyuna katlanabilir miyim?’ diye düşün. Kimse değişmez.
Ay hadi inşallah yaaa
Tanrı sizi korusun Efendim. Umarım bugün size güzel ve mutlu bir hayat bahşedilmiştir.
Bu kitabı okurken güldüm… ama öyle yüksek sesle değil. İçten, hafif acıyla karışık bir gülümsemeydi bu. Pucca tam da bunu yapıyor: seni güldürürken içini kanatıyor.
“Ay Hadi İnşallah” bir kadının evlenme hayali gibi görünse de, aslında defalarca düşüp tekrar ayağa kalkmasının hikâyesi.
Hem kendine hem aşka bol bol laf sokuyor.
Ama o cümlelerin arkasında hep bir kırgınlık, hep bir “ben neydim, ne oldum?” duygusu var.
En çok şu vurdu beni:
“Ben bile kendimi sevmezken, bir yabancı nasıl sever?”
Bu satır, bir gülüşün ardından tokat gibi geliyor. Dürüst, savunmasız ve çok tanıdık.
Kitap boyunca sanki kendi iç sesimi okudum. Pucca bazen saçmalıyor, bazen güldürüyor, bazen düşündürüyor ama her zaman “bizden biri” gibi.
Aşkı, yalnızlığı ve kadın olmanın çelişkilerini hem ti’ye alıyor, hem ciddiye.
Keyifli okumalar…
Ay Hadi İnşallah!
Kurcaladıkça sen üzülürsün, deştikçe kendini yaralarsın.