Ay ışığı, yağmur dalgınlığı, ten kokusu ve evlerin solugunluğundan oluşmuş iki pencere gibi bakardık birbirimize.
Şükrü Erbaş
“ Çünkü sanat, yeryüzünde ve insanların içinde olup bitenleri, çöplükle sarayı aynı hakikatten uzak ve güzelleştirici örtüye bürüyen ay ışığı gibi, tatlı bir yalan bulutunun arkasından göstermeye mecburdu.”
Sayfa 15 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
Gözlerimde ki Ay ışığı
Gözlerinin körlüğü içindi
sahiden güzel gözleri var. içinde bir tek renk yok gözlerinin; birçok renkler var. yeşil var, eflatun var, bir ara mavi var, kahverengi var, ela var, bu arada birçok güneş ışığı var. pırıltıdan ve renkten öyle nasibini almış gözler ki ela gözlüdür, diyorsunuz değil. lacivert, yeşil; ne münasebet! kahverengi; hayır efendim! birbirinden renkleriyle ayrılan bir sürü maden ve taşı bir havanda dövünüz. içinde bakır da olsun, altın da, demir de olsun, gümüş de, platin de; granit de olsun, zebercet de, zümrüt de, inci de olsun, kum da... bunların üstüne güneş ışığı da vurun, sonra birdenbire bir ay ışığı geçin: İşte inci hanım'ın gözleri.
İçinde acı dolu müthiş bir baskı, öfke ve çaresizliğin harlı alevi vardı.
Sayfa 53Kitabı okudu
çaresizliğin verdiği acıyla sarsılarak kendini yeniden yere attı; bir şeyler yapmak, haykırmak, vurmak, birilerinin gırtlağını sıkıp canını almak için yanıp tutuşuyordu.
Sayfa 53Kitabı okudu
sonsuz bir suskunluk ve adlandırılamaz tehdit yüklü gökyüzünü anımsamak içini dehşetle doldurdu. Biçare terk edilmişliği bütün ağırlığıyla içini dehşetle doldurdu.
hiçbir şey hissetmeden alışkanlıktan yaşamayı sürdüren bir insan...
Sayfa 6Kitabı okudu
Belkı de geride bırakmalıydım onu sahi geride bırakıp her şeye yeniden başlayabilir miydi insan?
Ay ışığı 💫
