Flaş
Hava poyrazladı yağmur yağacak
Yanıp yanıp sönüyor ışıklandırılmış gözlerin
Yukarda
Küle gömülmüş bir elma gibi gökyüzü
Patladı patlayacak
Olanca hışmıyla kentin.
Sensin
günlerin bize aitmiş gibi görünmesi ne tuhaf değil mi? suyun, içine konduğu kabı sahiplenmesine benziyor tıpkı. sesler, nesneler, kokular... bizimle birlikte usul usul uyanan bir müthiş yalnızlık... birden, açıklanamaz biçimde yaşadığımızı duyumsuyoruz. bütün bunların varolması, onlarla kendi varlığımızı duymamız, bizi var eden, yaşamı sevdiren bu görkemin derinden derine ölümü duyurması, bu şenliğin bizden sonra da süreceğini bilmemiz, tüm bunlara karşın derin bir tutkuyla yaşamakta ayak dirememiz... düşündün mü hiç, tuhaf değil mi sence de?
Sayfa 75
Şeriat ve Kadın 1
ARAP PEYGAMBERİ MUHAMMED'E GÖRE KADININ TANIMI VE NİTELİKLERİ
İki kadınım tanıklığı bir erkeğin tanıklığıma bedeldir (Kur'ân 2 Bakara 282)
Kadınlar aklen ve dinen dün yaratıklardır.... (Arap Peygamberi Muhammed)
Uğursuzluk üç şeyde vardır: karida ev'de ve at'da..... (Muhammed)
Namazı kat'eden şeyler köpek, eşek, domuz
var mı başka yolu
Günlerin bize aitmiş gibi görünmesi ne tuhaf değil mi, dedi. Suyun içine konulduğu kabı sahiplenmesine benziyor tıpkı. Uyanıyoruz, gün ışığının o dingin, bakir saltanatı; bir anne soluğu gibi ta içimize işleyen bir mavi serinlik. Sesler, nesneler, kokular. Bizimle birlikte usul usul uyanan bir müthiş yalnızlık. Birden açıklanamaz biçimde yaşadığımızı duyumsuyoruz. Musluktan akan su, camlarda şakıyan gökyüzü, uzandığımız kapı kolu, bir bayram gibi dört yanımızdan akan çarşılar, ağaçların düğünü rüzgarda, olanca görkemiyle kendini bir kez daha bize sunan doğa. Bütün bunların var olması, bizim onları görmemiz, onlarla kendi varlığımızı duymamız, bizi var eden, yaşamı sevdiren bu görkemin derinden derine ölümü duyurması, bu şenliğin bizden sonra da süreceğini bilmemiz, tüm bunlara karşın derin bir tutkuyla yaşamakta ayak dirememiz… Düşündün mü hiç, tuhaf değil mi sence de?
Hakikatin gerçek yorumcusu cesur tercihler yapabilenlerdir. Çoğunluğun şarkısına eşlik eden değil, kendi şarkısını söyleyebilenlerdir. Kalıcı mutluluğun sırrı kalabalığın onayladıklarına kapılıp gitmekle değil, insanın kendi doğasına ve varoluşuna uygun yolu yürümesiyle olur. İnsanın hayatını anlamlandırma çabası ve mutluluk peşinde koşması dünya döndükçe var olacaktır. Bu arayışını sürdürürken de her seferinde eline yeni bir kap alacak ve bu kabı doldurmaya uğraşacaktır. Seneca'ya göre bu kabı dolduracak şey insanın kendi özüne uygun olarak hareket etmesinden başka bir şey değildir. Erdem insanın kendini bilmesiyle başlar.
''Kendi doğasıyla uyumlu olan yaşam mutludur. Mutlu yaşamın sağlanması için önce zihnimiz sağlıklı olmalı ve sağlığını muhafaza etmeli, sonra güçlü ve zinde olmalı, mertçe sabretmeli, farklı durumlara ayak uydurabilmeli, bedene dikkat etmeli ama bunun içinde kaygılanmamalı, yaşamı meydana getiren şeylere özenle dikkat etmeli ama hayranlık da duymamalı, talihin getirdiği hediyelere açık olmalı ama onların kölesi de olmamalı. Bizi korkutan ve huzursuz eden şeylerden uzaklaştığımızda tükenmez huzuru ve özgürlüğe kavuşacağımızı da anlayacaksın. Hazlar ve acılar reddedildiğinde kırılgan ve tiksindirici şeylerin yerini büyük bir sevinç alır, bunu ruhta huzurla buluşan uyum ve nezaketle birleşen yücelik takip eder, çünkü vahşilik daima zayıflıktan doğar.''
Sayfa 42 - Destek YayınlarıKitabı okudu
Saman Sarısı
------------------Vera Tulyakova'ya derin saygılarımla
*
I
*
Seher vaktı habersizce girdi gara ekspres
kar içindeydi
ben paltomun yakasını kaldırmış perondaydım
peronda benden başka da kimseler yoktu
durdu önümde yataklı vagonun pencerelerinden biri
perdesi aralıktı
genç bir kadın uyuyordu alacakaranlıkta alt ranzada
saçları saman sarısı
“Günlerin bize aitmiş gibi görünmesi ne tuhaf değil mi”dedi. “ Suyun, içine konduğu kabı sahiplenmesine benziyor tıpkı. Uyanıyoruz, gün ışığının o dingin, bakir saltanatı; bir anne soluğu gibi ta içimize işleyen bir mavi serinlik… Sesler, nesneler, kokular… Bizimle birlikte usul usul uyanan bir müthiş yalnızlık.. Birden, açıklanamaz biçimde yaşadığımızı duyumsuyoruz. Musluktan akan su, camlarda şakıyan gökyüzü, uzandığımız kapı kolu, bir bayram gibi dört yanımızdan akan çarşılar, ağaçların düğünü rüzgarda, olanca görkemiyle kendini bir kez daha bize sunan doğa… Bütün bunların varolması, bizim onları görmemiz, onlarla kendi varlığımızı duymamız, bizi var eden, yaşamı sevdiren bu görkemin derinden derine ölümü duyurması, bu şenliğin bizden sonra da süreceğini bilmemiz, tüm bunlara karşı derin bir tutkuyla yaşamakta ayak dirememiz… Düşündün mü hiç, tuhaf değil mi sence de?”
Şükrü Erbaş/ Zamanın boğuntusu
daha önce ayak bile sürmediğim bir bölgede, hiç bilmediğim bir şehirde, yabancı bir sokağın ortasına konulmuş avlulu bir apartmanda dördüncü gecem. ilk gün gurbetlikten ağladım. ikinci gün eksikleri düşününce. üçüncü gün temizlik yaptım. dördüncü gün de alışveriş. arka arkaya sıralayınca ne kolay gözüküyor şimdi göze. fakat kendimi dört yaş büyümüşüm gibi hissediyorum. bir evin sorumluluğu büyütüyor insanı hemen. bir kapının pervazı çıkmış mesela, ben yapmalıyım. saklama kabı ve kavanoz almak lazım, ben almalıyım. balkon duvarları epey kirlenmiş temizlemek lazım, ben temizleyeceğim. tuhaf. müdürüm doğum tarihimi görünce ‘çok küçüksünüz ya’ dedi. ses etmedim. yaşı takvimde arayanlarla aram yok ama iyi geçineceğim. geçinmeliyim. avluda horoz ve kaz var. benim bildiğim horozlar sabaha doğru öterdi. buranın horozu gecenin üçünde uyandırıyor, karşı evin avlusunda olduğunu düşündüğüm horozla karşılıklı güzel bir gece serenatı yapıyorlar. ah canım ne güzel sesin var maşallah diyorum, sonra yastığı dişliyorum. şaka, daha boynumun altına koyacak bir yastığım bile yok. bunları yazarken bir abi apartman merdivenlerini tırmanıyor, dilinde Kürtçe bir şarkı. tüm bu duyguların ve yazının arasına giren reklam gibi. geçmez dediğim günlerin devr-i daimi içindeyim velhasıl. buraya gelmeden önceki bir ay geçmek bilmezdi ama geçivermiş. ben buradayım, buradaki vakit de geçmez sanıyorum. ama geçecek. rüya gibi. burada geçen sürede heybeme ne doldururum bilmiyorum ama şu sıralar dilimde yalnız bir dua dönüp duruyor; göndereceğin her hayra muhtacım.
Babamın nasırlı ellerine baktım, parmaklarındaki çatlaklar ve kıvrımlar ayak- kabı boyasıyla lekelenmişti. O an bunların Ermeni elleri olduğunu düşündüm: ister ayakkabı tamir etsin, örgü örsün ister dikiş diksin ya da çizim yapsın bizim ellerimiz becerikli ve gayretkeşti. Bu ulusal bir nitelikti
Sayfa 123 - Aras YayıncılıkKitabı okudu
"Günlerin bize aitmiş gibi görünmesi ne tuhaf değil mi" dedi. "Suyun, içine konduğu kabı sahiplenmesine benziyor tıpkı. Uyanıyoruz, gün ışığının o dingin, bakir saltanatı; bir anne soluğu gibi ta içimize işleyen bir mavi serinlik... Sesler, nesneler, kokular... Bizimle birlikte usul usul uyanan bir müthiş yalnızlık... Birden, açıklanamaz biçimde yaşadığımızı duyumsuyoruz. Musluktan akan su, camlarda şakıyan gökyüzü, uzandığımız kapı kolu, bir bayram gibi dört yanımızdan akan çarşılar, ağaçların düğünü rüzgârda, olanca görkemiyle kendini bir kez daha bize sunan doğa... Bütün bunların varolması, bizim onları görmemiz, onlarla kendi varlığımızı duymamız, bizi var eden, yaşamı sevdiren bu görkemin derinden derine ölümü duyurması, bu şenliğin bizden sonra da süreceğini bilmemiz, tüm bunlara karşın derin bir tutkuyla yaşamakta ayak dirememiz... Düşündün mü hiç, tuhaf değil mi sence de?"
“Günlerin bize aitmiş gibi görünmesi ne tuhaf değil mi” dedi. “Suyun, içine konduğu kabı sahiplenmesine benziyor tıpkı. Uyanıyoruz, gün ışığının o dingin, bakir saltanatı; bir anne soluğu gibi ta içimize işleyen bir mavi serinlik... Sesler, nesneler, kokular... Bizimle birlikte usul usul uyanan bir müthiş yalnızlık... Birden, açıklanamaz biçimde yaşadığımızı duyumsuyoruz. Musluktan akan su, camlarda şakıyan gökyüzü, uzandığımız kapı kolu, bir bayram gibi dört yanımızdan akan çarşılar, ağaçların düğünü rüzgârda, olanca görkemiyle kendini bir kez daha bize sunan doğa... Bütün bunların varolması, bizim onları görmemiz, onlarla kendi varlığımızı duymamız, bizi var eden, yaşamı sevdiren bu görkemin derinden derine ölümü duyurması, bu şenliğin bizden sonra da süreceğini bilmemiz, tüm bunlara karşın derin bir tutkuyla yaşamakta ayak dirememiz... Düşündün mü hiç, tuhaf değil mi sence de?”
Nefsine ağır geleni sakın kimseye tatbik etme! Düşmanının dahi insan olduğunu unutma. İnsanoğlu için en kutsal ibadet çalışmak, doğruluk ve insan sevgisidir…
Asalet; doğruluk ve doğruluktur… Şu alemin şartlarına ayak uydur ama kendin ol. Hani su, girdiği kabı şeklini alır ama öz de aynı kalır ya. 
Sayfa 61Kitabı okudu
