Ayışığı minik bahçesine vuruyor ve rıhtımın üzerinde ışıldıyordu. Bir elma ağacı hafif rüzgâr esintisiyle hışırdadı. İlkbahar gelmişti... İlkbahar... İlkbahar!
Sayfa 130Kitabı okudu
"Öyle güzel ki yaşamak! İnsan bunu ölmeden dünyada anlayamaz."
Sayfa 188Kitabı okudu
"Yalnızlık şarabını içince böyle oluyor işte insan; aslında bu şarap dokunuyor bana, hüzünleniyorum, yarı hasta ediyor beni; Nerede benim insanlarım?"
Sayfa 133Kitabı okudu
"Neden korkuyorsun? Ölümden mi? Yok olmaktan, belleğini yitirmekten ya da bedenine bir nüzul inmesinden mi? Neden korkuyorsun? "
Sayfa 88Kitabı okudu
“Tıpkı güneş ışığının, -tıpkı fani insan ömrü denen o ışık gibi- gündoğumunda da günbatımında da hüzünlü olması gibi, ayışığı da hep hüzünlü değil midir zaten?”
Sayfa 242Kitabı okudu
