“Gözümü diktiğim dağlara bak, koşup takıldığım çitlere bak.”
Ezberlemek için iki bölümden oluşan şu kısacık şiiri ne yapmam gerekiyor ? Yarın aklımda kalır mı? Unutmak da koşarken takıldığım bir Çit mi? Unutmamak gözümü diktiğim bir dağ mı?
(sus be kadın sus)
Son zamanlarda okuyup da ruhuma iyi gelen bir kitap oldu . Aslında nasıl iyi geldi onu da anlamadım. Yazarın bana yansıttığı, hissettirdiği şey yalnız olmadığımdı. O kendi kendisiyle söyleşilerini belki de benim hissettiğim serzenişlerini kelimelere , cümlelere dökmüş yaşadıkları veya yaşamadıkları- hayal ürünleriyle. Ve yüzleşmiş hayatla, dertlerle … ben hâlâ kendi kendimi doğru düzgün sorgulayanmıyorum bile . Nerede kaldı , kelimelerle oynaşmak , Zarifoğlundan, Özel’den alıntılar yapmak…
Belki bu cümleme 
Aykut Ertuğrul bey, “ben böyle hissettirecek şeyler yazmadım ki” diyebilir. Hemen ben de onun şu cümleleri ile cevabı şimdiden vereyim:
“Şunu düşünmelisiniz ; sizin okuduğunuz kitapları sizden önce hiç kimse sizin gibi OKUMADI.”
Hazırcıyım ben. Nasılsa Aykut bey döktürmüş. Okudum rahatladım, ohhhh misss… bunun üstüne yazar bir sigara yakar, ben?… bilemedim, çay içerim belki diyeceğim olmayacak. En iyisi gideyim kedilerimle oynayayım. Yeter bu kadar kendimle konuşmam, yoksa insanlar…
(sus be kadın sus)
Yooooo, dur. Şu cümle çok hoşuma gitti sizinle bunu da paylaşayım:
“ FANİLİK BİLİNCİ” , ölümsüzlük’ten çok daha kıymetlidir.”
Heee bir de, acaba birilerine hızır olabildim mi? sorusu da kaldı bende.
