Oysa bir görseydim gözbebeklerini gözlerimin kucağında, sevgiyle büyütürdüm seni.
Sayfa 117
Bugün niteliği birden değişiyor yaşamanın. Uzaklaşmak demek yaşamak. Bir şeylerden sürekli uzağa düşmek, araya anlaşılmaz engeller koymak demek. Güzellikleri, insanın içini dolduran derinlikleri alıp götüren bir şeyler var yaşamın içinde. Zor ya da kolay, unutulmuş bir sevdaymışçasına, aranmaya hak bırakmayan, bilincin silinmesi gibi, varlığı yadsıyan ve tüm karşı çıkışları yoksayan bir hiçlik. O hüznün müziği de hiç yazılmamış,
hiç seslendirilmemiş olsaydı keşke. Uzaktan uzaktan insanı kuşkular, tedirginlikler içinde bocalatan o müzikten söz ediyorum. Umutlanmak, güneş gibi parlak bir müziğin izdüşümüdür, düşünmüş müydün?
Eminönü ıslak. İnsanlar ne kadar da uzak birbirlerinden. Ben herkesten uzağım. Senden bile. Sana anlatacağım, belki de anlatamayacağım şeyler beni korkutuyor.
Bakma yanıma yöreme. Yalnızım. Adımlarımı onun küçük adımlarına uydurmak için çabalamıyor, pürüzsüz derisi ipeği çağrıştıran, ince parmaklı küçük bir eli tutmuyorum. Başaramadım. Sana bunu, yakınlarına yahut bir zamanlar yakının olmuş insanlara duyduğun inancı yıkmaksızın nasıl anlatacağım?
Yaşar bu duvar denilen nesne... Soluk alır, soluk verir. insan gibi. Bu soluk verme üstünde durmalı azıcık. Durmalı ve düşünmeli. Terini somurur bu insanoğlunun. Emeğini... Bunlarla da yetinmez: Yüreğini ister. Sanılır ki duvar dediğin kum, çimento, taş, kerpiç, tuğla... Bunları oranladın, sıraya dizdin, tamamdır... Hayır, tamam değildir. İnsan yaşayacak bunun içinde. Sevişecek. Yeniler doğacak... Doğana, kendini bildiğinde ilk güveni ne verebilir önce? Dünya dediğin ne zaten? Dönüp dolaşıp girdiğin dört duvar değil mi?
Çocuklar
Kendi iç yapılarıyla olan bağların önemini bilmiyorlardı daha. Dışlarındaki kocaman dünyayla kurdukları ve hoşnut oldukları bağları vardı. Özlerine dönecek, orada sığ ya da derin, yeni bir yapı bulacak ve dış dünyayı küçümseyecek yaşa gelmemişlerdi. Her şeyin çok yeni, çok ilgi çekici ve çok güzel olmasının nedeni buydu.