dün gibi hatırlıyorum... 96 yılıydı... ölüm orucunu ve açlık grevini... ben daha 10 yaşındaydım... evet, siyasi sebeplerden yapılan eylem'ler olduğunu biliyordum ama neden, niçin?.. merak etmiyordum... kitabı elime alır almaz, korsakoff sendromu yaşayan insanların trajedi yaşam öyküleriyle başbaşa kaldım... .bir zamanlar, bir ağacın gölgesinde, kalplerini birbirine mühürleyen ama sonra.... evet... iki büyük ve bir o kadar çocuk insan var karşımda... saçlarını çekiyorlar birbirlerinin... oyuncakları paylaşamıyorlar... bir film sahnesi gibi... aklın almıyor bu tanıklığı... bir an önce film bitsin, her şey benim için acı da olsa eski haline dönsün istiyorsun... bir daha hiç anımsamak istemeyeceğin bir aralık... cenazelerin taşındığı bir ocak... eskisi gibi olamayacakların serbest bırakıldığı bir şubat... zorla müdahale edilenlerin tamamının bırakıldığı bir mart ayı.... yedi gününden gözyaşı akan haftalar... o çemberde sana tanıklık rolünün düşmesinin hafifliğinden gözlerinin yere baktığı zamanlar....
