Gözüm duvardaki Yılmaz Güney posterine takılıyor: It oturuşuyla, elinde sigarası, alnı paramparça. Babam da çok severdi onu. Ben doğduğumda "Cesi" koymak istemiş adımı. Sonra nasıl olmuşsa vazgeçmiş. "Dünyanın en güzel ağlayan adamı" derdi babam ona, içerken.
"Çirkin Kral da öldü" dedim.
Iç çekti.
"Baba adamdı. Bu dünya kimseye kalmaz" dedi.