Akış
Ara
Mesajlar
1
Bildirimler
Kaydedilenler
Ne Okusam?
Profil
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.17
YAZMAK İÇİN
Bu akşam ben
Yazmak için yazacağım sadece
İyi insanlardan biri olduğum için
Ya da bir amaç uğruna değil
Siyah, beyaz, alev rengi
Ya da içimden geldiği gibi değil
Günahlarımdan kurtulmak
Geçmişi unutmak için hiç değil
deneyim Zehk...
" başkalarının hayatlarından ders alın,
insan bütün hataları,
tek başına yapacak kadar...
uzun yaşamıyor. " diyor Tolstoy.
biz ne kadar ders alıyoruz?
Yaşlanmayı kabul etmiyorum
Yaş almayı kabul ediyorum
Her gün aynaya bakan, aynıyla (kendiyle) beraber olan bir insan zamanın içinde sakince yürüdüğünün bilincindedir. Her şey sakinken değişim de ılımlı bir şekilde dairevi ilerler. Bir varmış, bir yokmuş… Tabiata has bir doğallığı var böyle insanların, renkler arası ahenkli geçişleri.
Ama kendine yabancı olanlar tabiki de yaşlanmıştır ve yaşlanmaya devam ediyorlardır. Yaşlandım derken de devam ediyorlar. Oysa ben hep yaş alanlara özenmişimdir. Hayatla aynı orkestrada, cıvıl cıvıl tınılarla bir kompozisyona dahil olmak, bazen durulmak bazen coşmak ve sonunda sessizce son notanın hakkını vererek mezar taşını havaya uçurmak. Yaşlananın kavgasından ve anlamsızlığından değil yaş alanın coşkusuna ve deruniliğine bırakıyorum yazılacak olanı. Artık bunu konuşalım.
-Münteha
Anlaşılmak mı?
anlaşılmak mı?
çölde su aramak gibi bir şey bu Zehk...
ki ben çok uzun süre susuz kaldım.
tam kabullendim susuzluğa,
buldum.
doya doya içtim,
yılların yokluğu geçip gitti.
Çok yıpranmışım
Çok çabaladığımdan
Çok mücadele etmişim
Çok iyi kalpli olduğumdan
Bıraktım artık
Çabalamıyorum
Aynı sizin gibi
Çabalamıyorum ben de artık
Yeni Ceyda'ya hoşgeldin diyerek
Kendime sarılıyorum sadece
Mezara doğru yürürken, rüzgar pelerinini hafifçe omuzlarından aldı ve yere düşürdü. Umursamadan, sevdiğini gömdüğü toprak üzerinde büyüyen o garip ağaçtan gözlerini ayırmadan mezara doğru yürümeye devam etti. Ağacın yanına geldiğinde hasretle elini kaldırdı, dokunmak istedi lakin ellerindeki kanı, lekeleri fark etti ve dokunmaktan hayâ etti.
Seninle hiç yürümedim aynı yolu
Atmadım adımlarımı senin adımlarınla aynı anda ben adımlarımı hiç offf
En çok uzaklara uğurladığımız kendimizin yerine koyarız birbirimizi.
Ya da özlediğimiz kendimizin…
İşte asıl cinayet o zaman başlar…
Birbirimize yıllar önce işlediğimiz hataların, günahların bedelini yükleriz…
Ben her seyi seninle öğrendim her seyi seninle yaşadım. Sen oldum senin oldum. Herkesi karşıma alabilecek kadar güçlüydüm ki aldım da. O kadar çok güvendim ki vardır bir bildiği dedim hep. Gördüm ki heyecandan öte olmamışım senin için. Tek bir gerçek varmış senin bir başkasına ait oluşun. Ben yine de senin her sözünün altına imzamı atardım herkese karşı savunurdum seni o zamanlar.
Simdilerdeyse korkuyorum biri seninle ilgili bir şey söyleyecek soracak diye çünkü seni savunacak bir şey bırakmadın bana. Bir şey oldu ve fark ettim ki ben sana kendimi hiç anlatamamışım. Mesela bugünü nasıl geçirdin neler yaptın çok iyi bıkıyorum, hissediyorum. Bu ne kadar acı veriyor bildiğini sanmıyorum.
Bu son yaşattığın hayal kırıkları boğazımda bir düğüm olarak kaldı. Benim seni savunacak arkanda duracak yüzüm kalmadı. Yerin bende hep baki. Bazen kendime çok kızıyorum bazen sana. Bazen ikimize aynı anda. Ayıramıyorum onları birbirinden.
Hani böyle güzel ikililer vardır bizi onlardan sanırdım. Temeli sağlam ilişkiler gibi. Her düşüncemde her hareketimdr sen de vardın.
Çok şey yapacaktık beraber. Bazen tek yapmaya gucum yok ama bazen de çok güçlü hissediyorum kendimi. Sonra gerçekler yüzüme vuruyor. Sen, siz.
ölümüne savunduğum özgürlüğümle varlıkların ve gerçeğin bütün anlamlarını, bütün yüzlerini görmek isterdim…
Kendilerinden tiksinen insanların o sıkıcı gölgesi vurunca günlerime artık uzaklara gitme vaktinin geldiğini anlardım…
O sıkıcı gölgeyi çocukluğumdan bilirdim. Çünkü bütün vaatleri anlamsızlaştırmaya başlardı o sıkıcı gölge. Zaten hep aynı
Bugün 23 Nisandı. Plazanın önünde ki parkta üç çocuk bir kartonun üstüne serdikleri ayakkabı, elbise vb eşyaları satmaya çalışıyorlardı. Parkın yukarısında ki okulda 23 Nisan şenlikleri hız kesmeden devam ediyordu. Belediye başkanın makamında küçük bir kız oturuyordu. Üstü başı ışıl ışıldı. Bir roman kahramanı değildim, zaten içinde bulunduğum durumda romandan bir alıntı değildi. Herşey acı bir şekilde gerçekti. Okula gidemeyen çocuk neden 23 Nisanı kutlayamıyordu? Veya 23 Nisan sadece okula giden çocuklara mı armağan edildi.😕 Okula gitmeyen, çocuk işçilerin 23 Nisanı neden yoktu veya bu çocuklar için eğitimciler, gerekli merciler neden bu çocukların da dahil olacağı bir kutlama yapmıyordu? Her 23 Nisan'da neden sadece okulda bu kutlama yapılıyor? 23 Nisanlar okullarda kutlanılmak zorunda diye bir yasa mı vardı? Neden fragman, film senaryo hep aynı? Neden ekleme, çıkarma veya bu bayramı daha iyiye taşımaya yönelik bir eylem yok! Makam koltuğuna her 23 Nisan'da neden bir 'öğrenci' oturulur. İşçi çocuğun makamda o gün yer almamasının gerekçesi neydi? Üstelik siyasetçi olmak bu ülkede eğitimden geçmezken 🤦♀️😕 Siz bugün okullarınızda neyi kutladınız bilmiyorum. Ama ben her 23 Nisan'da kutlamaya dahil olmayan çocukların işçi olma başarısını kutladım yine.!!
H.
Daha iyi açıklanamazdı
Hiç ilerlediğimi sanmıyorum. Aynı aptalca duyguları taşıyorum içimde. Bendeki başkalaşma, gelişme biçiminde olmuyor. Olduğum gibi kaldım ben. Aptallar gibi büyümedim. Biraz ağırlığım arttı o kadar. 
Oğuz Atay
Yorgunum...
Çok yorgunum..
Ruhen, bedenen, kalben çok yorgunum, Bir şeyleri yoluna koyamamaktan, sürekli aynı yerde bocalamaktan, kırılmaktan, sevgisizlikten çok yoruldum. Sahte dostluklardan, yalancı sevgilerden çok yoruldum. Kimsenin göründüğü gibi olmamasından, insanların iki yüzlü çıkmasından, herkesin çıkarcı tavırlar sergilemesinden çok yoruldum.. Her gece kalbim ağrıyarak uyumaktan, nefes alamamaktan sinir krizleri geçirirken bile kendi kendimi sakinleştirmeye çalışmaktan çok yoruldum.. hayatın her seferin de tüm gerçekleri yüzüme sert bir şekil de vurmasına rağmen yaşamaya çalışmaktan yoruldum.. insanlar kırılmasın, incinmesin diye susup bazı şeyleri sineye çekmekten yoruldum.. her seyi içime atıp, dışarıya karşı mutlu görünmeye çalışmaktan yoruldum. Benim sizin yaşyorsun bu hayatı dediğiniz şekil de bir hayatım yok, benim bir hayatım yok. Ben sadece emanete sahip
çıkabilmek için bu hayata direniyorum.. güzelliklerle dolu hayallerime hiç bir zaman kavuşamayacak olmamdan...
Vay be! Ülkemizde ne çok âlim varmış da bizim haberimiz yokmuş. Bir konu üzerinde ne güzel fetva veriyor çat diye! Vay be büyük adam vesselam (!)
.
.
Ben ilim öğrendikçe(ki ömür boyu inşallah hep öğrenci kalmak istiyorum) bir konu hakkında ağzımı açamıyorum. Konuşasım geliyor, farklı alimlerin fikirleri geliyor, daha geniş bakış açıları var ve