Hz. İbrahim'e bir de bu açıdan bakmak.. ♡
Bazen düşünüyorum demek ki biz tek başına ümmet olan İbrahim'in yerinde olsak hâşâ neler yapardık. Bir empati yapalım mı? Düşünsenize her yerden odunlar toplanıyor, devasa bir mancınık kuruluyor, emsali görülmemiş bir ateş yakılıyor kimin için? Bizi cayır cayır yakmak için. Başımızda bir tane siyah saç kalmadığı gibi hâşâ ve kella Rabb'imize demediğimiz lafta kalmaz! "Aman ya Rabbi; ben senin dinini tebliğ ettim, niye kurtarmıyosun beni, ben sana güvendim sen beni kimlere teslim ettin, hadi kurtarsana beni! Bak ateşi yaktılar" vesaire, demediğimiz kalmaz.
İtiraf edelim; biz buyuz gerçekten. İllâ İbrahim olmamıza gerek yok ki, hayatımızdaki ufacık mevzularda aynı kelamları söylüyoruz zaten. Kocaya, çocuğa, mala, mülke, ev işlerine... Ah ya ah! Peki İbrahim peygamber ne yaptı? Çok sakindi, zikrullah dilindeydi. Yansa da razıydı, yanmasa da razıydı. Çünkü safı belliydi, ne olursa olsun başına ne gelirse gelsin asla kaybetmeyecekti ki! Mancınık fırlattı onu ateşe doğru, havada yetişti Cebrail "benden yardım ister misin?" buyurunca; "ey Cibril! Rabbim benim bu halimi görüyor ve işitiyor, biliyor. Senden ne isteyebilirim ki?"
Sayfa 377Kitabı okudu
Sen siste dolanan bir arzu olduğun zamanlar ben de aynı siste dolanan bir arzu olarak oradaydım. Sonra birbirimize aktık ve isteklerimizden düşlerimiz doğdu. Ve o düşler sınırsız zamandı ve ölçüsüz boşluktu.
