Gökkubbe altında
söylenmedik söz yok, malum.
Harfler belli,
kelimeler ortak,
cümleler aynı.
Sözlerimizi birbirimize
ilk duyuyormuşuz gibi
cazip kılan nedir o zaman?
Halil Cibran
DÜŞÜNCELER
Durmaksızın yürüyorum bu kıyılarda,
kumla köpüğün arasında.
Yükselen deniz ayak izlerimi silecek,
rüzgar köpüğü önüne katacak,
ama denizle kıyı daima kalacak.
Bugünün acısı, dünün hazzının anısıdır.
"aynı anda, kaşlarımda biriken ter damlaları, birden akıp ılık ve kalın bir perdeyle gözkapaklarımı örttü. gözlerim bu yaş ve tuz perdesi altında görmez olmuştu. artık güneşin beynimde çıkardığı zil seslerinden başka bir şey duymuyor, belli belirsiz, hep karşımda duran bıçağın kılıç gibi fışkırttığı parıltıdan başka bir şey görmüyordum. bu yakıcı kılıç kirpiklerimi kesiyor, acıyan gözlerimi oyuyordu. işte, o sırada her şey sallandı. denizden kalın ve kızgın bir soluk geldi. sanki gökkubbe ateş yağdırmak için boydan boya yarılıyordu. bütün vücudum gerildi, elim tabancam üzerinde kasıldı. tetik oynadı, avucum kabzanın cilalı karnına dokundu. işte, her şey o kuru, o sağır edici ses içinde başladı. üzerimden ter ve güneşi silkip attım. günün dengesini, üzerinde mutlu olduğum kumsalın o olağanüstü sessizliğini altüst ettiğimi arıladım. o zaman yerde cansız yatan cesede dört el daha ateş ettim. kurşunlar, görülmeden saplanıyordu. yıkımın kapısını kesik kesik dört kez çalmıştım sanki.”
(bkz: albert camus) -(bkz: yabancı)
İnsan hiç tanımadığı birini nasıl sever? Daha doğrusu neden sever?
Niyetini, kalbini, aklını bilmediği birini... Hoş, tanıdıklarımızın büyük bir bölümünün niyetini de kazık yedikten sonra öğreniyoruz ya neyse. Hadi onu geçtim, kafedeki garsona nasıl seslendiğini, gazeteyi okumaya (eğer okuyorsa tabi) nerden başladığını, sağ eliyle mi, sol