Kitaptan en sevdiğim alıntı:
"Birbirinizin fincanını doldurun ama aynı fincandan içmeyin.
Birbirinize ekmeğinizi verin ama aynı somundan yemeyin.
Birlikte şarkı söyleyin, dans edin ve neşeli olun, ancak her biriniz yalnız olsun,
Lavtanın telleri yalnız olsa da aynı müzikle titriyorlar."
… +48
Yağmur
çisil çisil yağan her yağmurda
yeniden doğarım bilirmisin
bana yaşadığımın hissini verir
toprağa vuran damlaların raks ettiği
etrafa yaydığı toprak kokusu
alır götürür ne varsa içimde birikmiş
sanki bütün evrendeki yasakları çiğnemişim
ayaklarım islanır
tebesümle
şeker değilsinya erimezsin dedirtir
dilimde her yağmurda aynı
Herkes biliyor
Herkes bilir ki hilelidir zarlar
Herkes içinden dua edip sallar
Herkes bilir ki savaş bitti
Herkes bilir, iyiler kaybetti
Herkes bilir, bu dövüş danışıklı
Fakir gene fakir, zengin daha varlıklı
Bu işler böyledir
Herkes bunu bilir
Herkes bilir ki delik kayığın dibi
Herkes biliyor kaptan kandırdı bizi
Herkesin içinde aynı kırık duygu
Az önce baban ya da köpeğin ölmüş gibi
Herkes biliyor Veba kapımızda
Herkes biliyor ki yaklaşıyor hızla
Sayfa 134
Dün tam anlamıyla mezun oldum. Karneleri aldık ve ben artık zorunlu okul hayatıma veda ettim. Her şeyi son kez yapmanın bana verdiği acıyla okul merdivenlerinden tekrar yukarı çıkıp katların arasına dolaşıp sınıfa girmek... O kadar üzücüydü ki kendimi tutmamaktan korktum. Son kez merdivenlerden çıkmak, son kez sınıfın kapısından geçmek, o kapıyı örtmek, sıraya oturmak, son kez öğretmenleri dinlemek çok üzücüydü. Son kez okulda İstiklal Marşı okumak, son karne töreni, son kez kürsüye çıkmak. Sonların, sonu yok.
Artık veda vakti geldiğinde öğretmenlerimle sarılıp biraz duygusallaştık ve ben ingilizce öğretmenime sarılırken artık kendimi tutamayıp ağladım. Ve ben ağlayınca, o da ağladı. Yaklaşık 3 dakika sarılarak ağladık, ama bir ömür gibi geldi. En zoru ise arkadaşlarımdan ayrılmak oldu. Sarılıp bırakmak gelmedi içimden. Sürekli görüşürüz desekte herkesin yeni bir hayatı olacağı için biraz zorlaşacak bu durum. Ve son ayrılık, arkamı dönüp baktığımda gördüğüm 4 yıl. O bankta oturuşum, kürsüde bağırarak şarkı söyleyişim, her geç kaldığımda aynı yerde bekleyen nöbetçi öğretmen, kahkahalarım, ağlamalarım ve hatta çığlıklarım. Hepsi gözümden geçti. O an yapabileceğim tek şey bu dört yıl için teşekkür etmekti. Ben ise bu gücü bile kendimde bulamayıp karneme bakarak, ağlayarak okuldan çıktım. Yüksek ihtimal karnemin kötü geldiğini düşünmüştür çevredekiler. Olsun :") sorun değil.
Umarım bu yeni hayat beni hep güldürür 💖
