Sokaklarda kalan, istenilmeyen, bakılmayan, adı
“sokak çocukları” olan çocukları, insanları anlatıyor Yaşar Kemal. Sadece anlatmıyor onlarla birlikte yaşayarak hayata hiç bakmadığımız bir pencereyi açıyor bizlere.
Yazarın özellikle üzerinde durduğu tema; çocuklar ayrı bir insan türü değildir, insandır...
Onların “çocuk” diye ayrı bir kategoriye sokulmasına ve her türlü hakkının istismar edilmesine karşıdır.
Okurken içinden saydırdığın dünya kadar kelimeleri ifade edebilmek için yeterli midir bu alan? Uygun mudur? Sorgulayan kafalar sevilmez malum.
At gözlüğünü takıp yaşama rutin devam edenler, kalp gözü açılmış kaos içinde yaşam mücadelesi verenler, hayatla mücadele edenler. Gerçek bir yaşamı unutmuş insanlar olarak Yaşar Kemal gibi yazarları okumak gerektiğine inanıyorum. Çünkü insan olduğumuzu, insan olmaya ihtiyacımız olduğunu, tüm kaleminde eserine dökmeye çalışmıştır. Umarım bir çok insanın kalbine, benim kalbime dokunduğu gibi dokunur bu kitap. Son olarak çocuklar gerçekten insandır - diyerek kapatayım, iyi okumalar.